Finlandia...

Obudził mnie dźwięk domofonu. Natrętny, taki z tych „do skutku”. Wysłałam Robercika, bo to pewnie do niego, moi goście umawiają się ze mną, zapowiadają wizytę.

- kto to? – zapytałam

- Natalia… pytała o (na potrzebę wpisu nazwę go wodzirejem)

Heh… biedna dziewczyna, nie dość, że w ciąży, to jeszcze chodzi i szuka wodzireja. A wodzirej życiowy, prawdopodobnie pieniądze dostał i teraz baluje… stawia alkohol, papierosy… rozdaje pieniądze… a gdy środki się skończą często kończy się i zabawa, więc wraca. Widać że się nic nie zmieniło. Współczuję dziewczynie, bo to bardzo przykry widok. Ale w rodzinie wodzireja kobiet nie traktuje się za dobrze, więc dlaczego on miał by być inny. Żal mi okrutnie tego biednego dziecka, nawet pomyślałam by porozmawiać z Natalią. Tylko co to da? Ona jest zbyt zakochana… po za tym to ona powinna szukać rozwiązań. Ja nie chcę się wtrącać, a może powinnam… bo w końcu dobija się stawiając w niezręcznej sytuacji, gdy na przykład wodzirej siedzi i „ukrywa się przed nią”, dziwne to wszystko i chore strasznie. Gdy ona wydzwania do niego on obiecuje, że będzie za godzinę, potem ona wydzwania, szuka go,  a widok to smutny.

     Pamiętacie, kiedyś Sylwia mnie zaprosiła, bo przyjechało tu dwóch Finów. Ten jej Silvan, przyjechał z kolegą imieniem Abu, więc żeby ten nie czuł się samotny zaproszono mnie. Czas spędziłyśmy fajnie. Ja jednak nie wspominam Abu zbyt dobrze… dosyć taki nachalny w sensie, że czegoś oczekiwał, bardzo chciał się do mnie do domu wprosić, trochę go psami straszyłam, że nie wiem jak zareagują i w ogóle…

Po tym spotkaniu na drugi dzień Abu tam mnie do Starbucksa zapraszał, bo siedzieli z Silvanem i Sylwią, ale ja nie skorzystałam. Na skype nie utrzymywaliśmy kontaktów. Moim zdaniem nie ma co ciągnąć na siłę. Sylwia w ręcz przeciwnie, nawet teraz dostała zaproszenie od Silvana. Jest bardzo przejęta, bo chciała by zobaczyć Finlandie, i nie chce przepuścić takiej okazji jaką jest to zaproszenie. Fajnie, powiedziałam jej, że oczywiście super sprawa poznać inny kraj, po za tym sama wycieczka to fajna sprawa. Jednak mimo wszystko wizyta u Silvana wiąże się z pewnym zagrożeniem. No przecież będą się widzieli drugi raz, nie licząc rozmów na skype.

Teraz Sylwia chce żebym pojechała z nią do Finlandii. Oczywiście miło mi, i fajnie, ale nie chcę jechać gdzieś gdzie będę kimś niechcianym.  Tam mnie nikt nie zaprasza, więc czuła bym się niezręcznie.

Sylwia jeśli uznaje za stosowne jechać niech jedzie. Ja nie wiem czy na jej miejscu bym się zdecydowała jechać do innego kraju, w odwiedziny do kogoś kogo widzę drugi raz w życiu. Ktoś może być super miły, ale nigdy nie ma pewności jak się w określonej roli w (tym wypadku gospodarza) zachowa. W dodatku inny kraj to odmienna  kultura. Fakt, że Finlandia to nie Afryka, gdzie różnice potrafią być diametralne.

Zastanawia mnie: dlaczego ona jak była ze swoim Włochem nie spotkała się nawet na głupią kawę, nie wspominając  o zaproszeniu mnie jak mieszkała z nim… ani jak byli w Polsce i się spotykali także z jego włoskimi znajomymi, przecież też mogła by mnie zapoznać…

A tu pojawiło się dwóch „nie znajomych” finów, i nagle Sylwia pragnie by także do mnie uśmiechnęło się słoneczko. Wiem, że się boi, rozumiem ją. Ale ona nie chce przez to zrozumieć, że oni mnie tam nie chcą widzieć. Dlaczego? Bo nie daję tego co daje wiele polek. Bo on jest obcokrajowiec to trzeba z siebie dziwke robić? Miło, że coś postawił, ale nie kupił. Zapłacił za obiad, ale nie za pewne „usługi”. Jak dla mnie to zbyt niezręczne… może dlatego nie mogę sobie nikogo znaleźć…