Może tuż obok. Bartosz.

Może tuż obok to seria wpisów inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Czasem zmieniam imiona i nazwy które mogłyby pomóc w zidentyfikowaniu bohaterów, czy zdarzeń.


Potrafił dążyć do celu wytrwale. To dobrze? Czy ja wiem.... w porządku to by było gdyby potrafił brać odpowiedzialność za swoje decyzje, za skutki swoich działań. Warto wiedzieć że nie zawsze cel uświęca środki. Często zapominał o ludziach których spotykał, że krzywdząc innych krzywdzi także samego siebie.
Bartosz pochodzi z dysfunkcyjnej rodziny, inteligenckiej - ojciec inżynier, mama nauczycielka w elementarnej szkole.
Dziewczynę szukał zamożną, zaradną, kształconą. A sam? No rentunia załatwiona przez lekarską rodzinę. Jak sam o sobie mówił: "z bydłem kalał sie nie będę". Jednak życie zweryfikowało kwestię zarobkowania i jednak musiał się "skalać".
Nie lubił być sam. Dziewczyny zmieniał jak już miał następną. Rozstania były dla niego równoznaczne z odcinaniem się które załatwiało sprawy wszelakie. Oddać rzeczy byłej partnerce? Spłacić wzięty na nią kredyt? A po co to komu. Najwygodniej ulotnić się "po angielsku". Bartek miał taka właściwość "nudzenia się". Najpierw coś chciał, gdy to dostawał było fajnie a potem - co było kwestia czasu - nudził się i znajdował lepsze. Dla niego gra, ciuch, drugi człowiek znaczą tyle ile mu dają zaspokojenia potrzeb. Jak pojawia sie coś lepszego to sie wymienia. Nie wraca do zużytych butów, tylko sie ich pozbywa.
      Gdy poznał drobniutką, czarnowłosą Marikę było fajnie, jak zawsze na początku. Jest ekscytacja ta cała gra w zdobywanie, urabianie... to są emocje. Jak sie uda to jest dopiero fajnie! No i w końcu sex, taki na początku najlepszy... Fascynacja nowością...kobieta która wierzy w zapewnienia, w obietnicę. Nowa, zdobycz, nie skarżona prawdą o nim. Bez wątpliwości przyjmująca to co mówi za prawdę. Słowa nic nie kosztują, a działają więc korzysta. Ah, jakież to ekscytujące czerpać z oddania kobiety... Ta cała gra... przez różne etapy znajomości... aż sie znudzi albo znajdzie się inna, lepsza...
Z Mariką był ślub, było cudnie! Młoda żona promieniała szczęściem przekonana że złapała Pana Boga za nogi! Wszyscy szczęśliwi! W końcu pojawiła się Maja. Tyle szczęścia... piękna małżeńska droga... no sam miód! Jednak czy w beczce miodu zdarza sie gorycz? Z gładkiej autostrady pięknej miłości można zjechać. Pierwszy zjazd był gdy żona zaszła w ciążę. Była to randka z portalu internetowego, najpierw pisali do siebie... ależ to było emocjonujące ta cała aura tajemniczości przed żoną! Spotkali się na szybki ostry sex. "Mama miała racje: kobieta to k***" pomyślał po wszystkim.   Owe krótkie zjazdy na pobocza zdarzały się częściej były tak ekscytujące i rozkoszne... żona w domu zaczynała marudzić że mąż ma za dużo nadgodzin a pieniędzy więcej nie przynosi. W domu przy dziecku prawie nic nie pomaga.
Gdy przychodzi z pracy albo komputer albo kanapa z piwem w ręku. Córce pomaga przy lekcjach mama. Tata jest, ale jakby go nie było. W końcu odszedł całkiem. Grunt był przygotowany, i droga więc wszystko było załatwione. Rozstanie to formalność. Dla niego. Samotna matka z dzieckiem znalazła sie w sytuacji trudnej, ale czy to miało dla Bartosza znaczenie?
Ania, elegancka wysoka blondyna, mieszkająca w dużym domu. Z nową miłością łączyły ich wspólne zainteresowania, erotyczne. Wielka miłość, oczywiście do momentu gdy pojawił się Krzysiu. Zobowiązania, obowiązki o sprawy które Bartosza mało interesują, więc zaczął szukać kolejnej kobiety która zadbała by o skrzywdzonego mężczyznę po przejściach... no i ta nudna Marika chcąca pieniędzy! No materialistka normalnie! Sądy to dopiero instytucje, żeby kazać na dziecko płacić - Bartosz był wściekły. Potrzebował dopływu gotówki, stał się jeszcze bardziej wymagający w "tych sprawach" potrzebował odskoczni, wycieczek, najlepiej zagranicznych.
Mirogniewa była wyuzdana i jurna, a co najważniejsze zamożna. Tym rekompensował sobie sporą różnicę wieku. Dawała młodszemu kochankowi to czego oczekiwał, dzięki temu regulował między innymi swoje zobowiązania w takim stopniu by nie pójść za kratki za alimenty. Gdy zniknął z życia Mirogniewy jej wielki dom nie należał już do niej. Zrujnowana podobnie jak wcześniejsze ofiary...

No przestań Maja! Dlaczego nie weźmiesz taty do siebie! Jak możesz do domu starców tatę oddać! To twój tata, a on jest jeden jedyny. Krzysiu, syn z drugiego związku Bartosza nie chce go znać.... nazywa go "dawcą plemnika", nie chce nic o nim słyszeć. Podobnie jak Ania i Marika które ułożyły sobie życie na nowo. Mijały lata.

      Bartosz mieszka w pięknym apartamencie w nowocześnie urządzonym domu seniora. Sam nie byłby w stanie uregulować należności sięgającej połowy średniej krajowej. Sam nie wiele posada. Właściwie same długi. Wszyscy sie od niego odwrócili, po za córką która go reguluje finansowe sprawy związane z pobytem ojca, czasem odwiedza go przynosząc smakołyki. Wizytom towarzyszy sztuczna atmosfera. Specyfika miejsca jest naprawdę przyjemna: całość urządzona w nowoczesnym stylu. Komfortowy, jasny apartament, z dużą łazienką za który Bartosz nie byłby w stanie zapłacić gdyby nie córka. Personel przemiły, bardzo łatwo wezwać, wówczas szybko sie pojawia. Na zewnątrz piękny ogród w którym kwitną kwiaty i drzewa owocowe. Miło popatrzeć z okna, przyjemnie posiedzieć na ławeczce w cieniu drzewa, w zadbanym miejscu pośród zieleni.
      Opuszczenie w dzieciństwie było wiele lat sączącą się raną w sercu Mai. Smutek gdy nie było ojca na przedstawieniach szkolnych z okazji dnia taty, samotne święta z nosem wklejonym w szybę... bo tata obiecał przyjechać. Potem słyszała: "zmieniłem zdanie", "innym razem". Nie było go gdy dorastała, gdy kończyła szkołę...
Wspomina pojedyncze spotkania, jak sama zauważa spóźnione. Bo gdzie był wcześniej, czemu nie było go gdy potrzebowała tak bardzo. Zdarzało się że wyświadczał jej drobne przysługi, ale to nie zastąpi ogromnych deficytów. Bo gdzie był gdy została sama z matką, gdy brakowało na podstawowe potrzeby. Gdy bieda odbijała sie na każdej sferze życia.. Pozostał smutek i żal.


Dziś Maja odwiedza ojca w domu seniora regularnie, wozi smakołyki, coś by ojciec miał rozrywkę na przykład audiobooki, uiszcza należność za pobyt.

Słucha co rodzic ma do powiedzenia, pogłaszcze go po ręce... Nie czuje więzi, podczas sztucznej atmosfery ma poczucie jakby towarzyszyła obcej osobie. Jednocześnie nie chce zrobić mu tego co on jej: nie chce go porzucić.
Ma poczucie że jest dobrym człowiekiem, bo nie zostawia kogoś kto sprawił że pojawiła sie na tym świecie. To sprawia że zasypia lepiej, ze świadomością że zatroszczyła sie o ojca.
Leży w łóżku przy mężu. Tworzą kochającą się rodzinę, "nigdy mąż mnie nie zawiódł", mają dwójkę dzieci. Nie chcę by patrzyły na mojego ojca, nie chcę by go znały.

No właśnie czy opieka nad rodzicem to obowiązek w każdej sytuacji? Życie jest bezcennym darem ale czy za dar życia należy sie troska w jesieni życia? Troska mimo porzucenia i zaniedbań?

Inspirowałam się prawdziwymi wydarzeniami, między innymi opisaną historią, całość klik