Życie seksualne osób niepełnosprawnych

Dziwny temat? W wielu osobach wywoła zdziwienie, zmieszanie… no bo jak „warzywo” może mieć potrzeby seksualne? Czyż nie?

Jak to! – oburzy się nei jedna osoba to jest człowiek! Tak, zgadza się jest to człowiek, którego egzystencja nie sprowadza się jedynie do jedzenia i wypróżniania, już nawet zwierze na przykład pies potrzebuje czynników zewnętrznych. Ale nieeee… opiszę Wam coś co jest dla mnei nie do przeskoczenia:

Byłam kiedyś na praktykach w Domu Pomocy Społecznej, taki jeden dzień zorganizowany w placówce.

Nasze zadanie miałyśmy podejść do łóżka chorego z uśmiechem i zapytać jak się czuje.

Kurwa! A jak taka osoba ma się czuć? Leży przykuta do łóżka, bez znajomych, przyjaciół wegetując w jakieś państwowej placówce. Jedna z koleżanek była oburzona gdyż na pytanie: „w czym Panu pomóc?” usłyszała: zrób mi loda. Jak to usłyszałam sama poczułam się dotknięta, lekko oburzona poufałością…

Dziś jestem starsza, i mniemam, że Pan mógł faktycznie mieć potrzeby, albo zwyczajnie poczuł, że Julita zawraca mu głowę, gdyż on chce być sam, chce zwyczajnie spokoju.

Co nie zmienia faktu, że zachowanie było chamskie, wulgarne i nie powinien tak reagować. Co nie zmienia faktu, że za jakiś czas przyjdzie inna praktykantka z przyklejonym sztucznym uśmiechem i pytaniem: w czym Panu pomóc? A w czym mu pomoże? Wróci zdrowie? Sprawi, że powróci do społeczeństwa?

Zdrowia nie wróci. A niepełnosprawność przekłada się, na poczucie atrakcyjności. No w końcu żyjąc na marginesie społeczeństwa będąc odbiorcami działań charytatywnych i opiekuńczych sa postrzegani jako obciążenie dla społeczeństwa.

Dlatego skoro niczego nie wnoszą do życia społecznego dlaczego dawać im więcej niż minimum?! Kiedyś osoba niepełnosprawna nie miała najmniejszych szans na pracę. Dzięki kampaniom społecznym, oraz ulgom dla pracodawców sytuacja uległa poprawie. W przypadku osób z częściową niepełnosprawnością. Ale nie każdy rodzaj dysfunkcji umożliwia podjęcie pracy.

A co dopiero na życie osobiste czy seksualne.

Próby zmiany w krajach bardziej rozwiniętych ujawniły jak głęboko tkwiły stereotypy mentalne.

Innym problemem jest niepełnosprawność wrodzona innym nabyta. Rodzice niepełnosprawnego dziecka widzą jego chorobę, a tematy intymne będą albo bagatelizowane, albo unikane. Pomijając fakt, że mało rodziców rozmawia z dziećmi o seksie, to jeszcze potęguje fakt, że przecież osoby dysfunkcyjne sa wykluczone z tej sfery życia oraz chęć zaoszczędzenia dziecku bólu jaki sprawi owa prawda.

Osoby z niepełnosprawnością nabytą jako dorośli doświadczeni seksualnie pragną powrotu do owej aktywności. Brak aprobaty, społeczne tabu rodzą  kompleksy, obawy przed niepowodzeniem w realizacji intymnych potrzeb. Oraz do tłumienia potrzeb.

Łatwiej mają osoby żyjące już w związkach, ich presja społeczna nie dotyka. Z całą pewnością są to osoby zaangażowane uczuciowo, otwarte na drugą stronę.

Badania wskazują, że 85% partnerów uznało związek w którym się aktualnie znajduje za udany, a ok. 50% badanych stwierdziło, że obecny związek jest bardziej satysfakcjonujący od wcześniejszych. Badani określili także najważniejsze pozytywne cechy związków z paraplegikami.

Były to: zaangażowanie emocjonalne, wzajemne porozumienie oraz otwartość niepełnosprawnych partnerów na różne formy współżycia seksualnego. 

W Szwecji czy Holandii aktywizuje się seksualnie osoby niepełnosprawne poprzez:

Usługi seksualnego partnera (sexual helper)

Wydzielanie czasu na realizacje potrzeb seksualnych

Finansowanie usług (osoba niepełnosprawna otrzymuje środki od Państwa na cele seksualne).

Wyobrażacie sobie co by się działo jakby w Polsce próbowano zrealizować podobne pomysły? Reakcja społeczeństwa? Nie mówiąc już o konserwatywnych… no no no…

Rozumiem, że dla społeczeństwa targanymi problemami natury bytowej pomysł usługi seksualnej dla osoby niepełnosprawnej może wywołać żywe negatywne emocje, ale z drugiej stronny czy w obec tego przestaje istnieć potrzeba, choćby nie wiem jak ogromne emocje temat wywołał…

A sami niepełnosprawni? Myślę, że to ich decyzja. Jednak myślę, że taka forma jak dofinansowanie spotkałaby się z aprobatą:D.

Już widzę protesty, że zubożanie tej sfery życia, spłycanie, zezwierzęcenie  gdyż wyklucza zaangażowanie uczuciowe. Usługa wprawiałaby w zażenowanie odbiorcę usługi, poprzez instrumentalne traktowanie. Widziałam program w którym świadcząca usługę kobieta „terapeutka seksualna” robiła to z większym oddaniem, poszanowaniem i zrozumieniem dla człowieka niźli wielu urzędników i innych osób biorących pieniądze za to by służyć ludziom.

Zmniejsza motywacje do poszukiwań partnera do udanego związku – ktoś powie. No przepraszam a jakie możliwości poszukiwań ma osoba niepełnosprawna przykuta do łóżka? Pójdzie na imprezę? Kółko zainteresowań? Znajdzie w Internecie. No to ostatnie wydaje się bardziej prawdopodobne, jednak czy osoba świadoma swojej atrakcyjności społecznej, a w ręcz odrzucenia, podejmie próby poszukiwań?! Czy „seksualna terapeutka” która przyjdzie nie koniecznie na sam seks, ale na pieszczoty, rozmowę nie da czegoś tak niezwykłego osobie niepełnosprawnej?! A jednocześnie czyż nie tak bardzo potrzebnego?!

Po za tym kto powiedział, że usługa musiałaby być obowiązkowa. A przyznana kwota stricte na ten cel. Tu pozostawiłabym wolność w tej kwestii czy woli usługę, coś dla siebie czy na cokolwiek innego spożytkuje środki.

No tak, ale czy w kraju w którym jest taka nędza, gdzie z bliska 40 milionów obywateli względy ekonomiczne wypędziły na emigracje za granice kilka milionów osób w wieku produkcyjnym?

Gdzie brakuje pieniędzy na pomoc medyczną, leki…

Pieniądze które urzędnicy przyznają sobie jako nagrody za dobrze wykonaną pracę. Ogromna część funduszy którą pochłania coraz większa liczba urzędników….

I nagrody dla nich…

A niepełnosprawni? No cóż żyją na marginesie społeczeństwa znosząc upokorzenia jakie serwują im „łaskawcy” i inni „dobrodzieje” na przykład MOPS.

Czy w takim układzie jest możliwe przełamanie barier interpersonalnych? Tak głęboko tkwiących w społeczeństwie jak i samych niepełnosprawnych?!

Przecież potrzeby i pragnie ich realizacji pozostaną. Seks, zmysłowość ale i rodzicielstwo to coś boli… a przecież kobieta na wózku także może realizować siebie jako matka.

Kampanie społeczne, szkolenia mogą pomocnie walczyć ze stereotypami i uczulać na potrzeby osoby dotknięte dysfunkcją. Programy dla osób chorych mogą pomóc.

Prędzej pełnosprawna kobieta zwiąże się z niepełnosprawnym mężczyzną niż na odwrót. Kobiety mają problem i nie pomaga tutaj osobowość, wzbudzanie sympatii, zaradność, mądrość…

To kobieta jest zdolna do poświęceń. Mężczyzna już się różni w tym względzie! Po za tym co powie rodzina, koledzy, jak on będzie wyglądał z kobietą…

A przecież chyba nie zależnie od stopnia sprawności tak samo chcemy się realizować w nawet tym z najintymniejszych aspektów życia… 

źródło internet.

powyższe zdjęcie jest kadrem z filmu "Sesje" z 2012 roku.Na koniec przytaczam wiersz z filmu, autorstwa głównego bohatera. Osoby niepełnosprawnej:

Pozwól mi dotykać się słowami, bo mam dłonie wiotkie jak puste rękawiczki.

Niech moje słowa pieszczą Twoje włosy, przesuwając się po plecach.

Łaskoczą Cię w brzuszek, bo moje dłonie lekkie i zwinne jak cegły, nie słuchają moich życzeń.

I uparcie odmawiają wcielania w czyn moich najcichszych pragnień.

Niech moje słowa wkroczą w Twoje myśli, zbrojne w pochodnie.

Wpuść  je bez obaw do swojej jaźni, by mogły Ci nieść delikatną pieszczotę

Mark O’ Brien

Film serdecznie polecam. Kliknij tutaj by zobaczyć film online