Mimo szczerych chęci miodu z g**& nie ukręcisz

 Chciałam wyrzucić z siebie co nieco. Otóż zaprosiłam go w miłe miejsce co zrozumiałe koszty biorę na siebie. Zgodził się. Zapytałam poniedziałek czy środa, wybrał to drugie. Cieszyłam się, nie mogłam się doczekać, wiedział o tym bo dzieliłam się z nim tymi emocjami. 

Nocna rozmowa wtorkowa zaczęła się od słów "nie pojadę z tobą jutro..." okazało się że znowu ma auto w naprawie. Komunikacją miejską nie pojedzie bo za daleko. Zrobiło mi sie bardzo przykro. Nie było przeprosin, obietnicy wynagrodzenia. Zwilgotniały mi oczy, wczoraj płakałam, zależało mi bardzo i znowu jak ja chcę sie zobaczyć to akurat auto w naprawie. Powiedział że to przełożymy. Żadnego przepraszam, żadnego że jakoś wynagrodzi. Nawet jak w tym co mówi coś mi sie nie zgadza to nie komentuję tego by nie starał się lepiej kłamać. Jego mniejsza ostrożność moja większa uwaga i tak sobie obserwuję. W miłości ponoć jak na wojnie. Pytałam czy czuje że staję mu się bliższa osobą to to potwierdził. 

Wczoraj płakałam jak przypomniało mi się niedzielne spotkanie... otóż chodziliśmy po lasku za rękę a on z nadzieją skonsumowania znajomości, i jeszcze pytanie czy go nie chcę. No chcę ale nie w miejscu publicznym robić coś co robi się z szacunku do siebie i drugiej osoby. Nie wspomnę tutaj o tym że takie zachowanie narusza przepisy prawne i naraża na konsekwencje.

Zależy mi na fajnej relacji.... robiłam co mogłam: mówiłam o tym że lubię dostawać słodycze i niestety nic to nie dało, poprosiłam by mówił po imieniu to też ma problem bo imię moje jest za długie. Od momentu rozmowy nie usłyszałam go ani razu. Nie mam siły wałkować, prosić... Nie wiem czy czekać i na co, a może skończyć tę znajomość bo mam zbyt wygórowane oczekiwania.... mówienie po imieniu to tak wiele? Ciągłe naprawy auta, akurat jak ja zaproponowałam wspólny czas. Spotkanie tylko jak on ma ochotę raz w tygodniu w niedziele, oczywiście jest miło a potem patrzy na zegarek, liczy ten czas, marudzi na wszystko: pogoda, ludzie, ból głowy. Przykro mi. Robiłam co mogłam bo mi zależało. Teraz zaczyna mi być momentami obojętne, nie zmienię go. Prosić by jeszcze chwile posiedział ze mną, prosić o czas a jego zawsze w niedziele głowa boli, i z nogami coś. Szału idzie dostać od tego ciągłego narzekania: na pogodę, na ludzi, na samopoczucie, zawsze coś. Od początku narzekał ale zaczyna mnie to męczyć. Słuchałam pocieszałam bo może to ważne dla niego. Myślę że sam powinien znać umiar. Byłam uczciwa, rozmawialiśmy. To on dokonuje wyboru. Jego sprawa i życie. Mi pozostało samej spędzać czas, a miałam nadzieje że uwzględni mnie bardziej na okoliczność swojego urlopu... 

Rano dzwonił, jak zawsze.Pytał jakie plany co robię, wspomniałam że mam sprawy do pozałatwiania a potem jadę na ten basen. Mówił że jak nie ma auta to do siostry pójdzie. Czułam przykrość.  W kompleksie było mi przykro ale starałam się jak najlepiej wykorzystać czas. Było smutno ale zrelaksowałam się na saunie, w dżakuzi... Zrobili taką infrasaunę, solankową grotę... fajnie że coś nowego sie pojawiło. Były tam pary na widok których czułam małe ukłucia, tam w środku. Dzwonił w nocy pytał jak było powiedział że może tam pojedziemy. Zapytałam czy problem z autem to jedyny powód odwołania spotkania, powiedział że tak. W piątek odbiera samochód, ale propozycji spotkania brak. Ma urlop na który narzeka bo tęskni za pracą, a zaraz za urlopem pewnie będzie tęsknił bo idą upały a on na świeżym powietrzu pracuje. No i tak kuźwa w nieskończoność narzekanie, zawsze jest coś co mu sie nie podoba. Lubię go przytulać ale naprawdę nie czuje żeby mu jakoś zależało, jasne dzwoni, gadamy ale żeby częściej sie chciał spotkać może te dwa razy w tygodniu bo ma urlop i jest możliwość... jak ja proponuje to auto sie psuje i to na krótko przed spotkaniem, dwa razy była taka sytuacja... Pechowe auto... najpierw mówił że jego, potem niby ojca własność. Po co kłamać. Po co ubierać jasne spodnie na spacer po lesie i oczywiście że nie usiądzie koło mnie bo nie chce sie pobrudzić. Pytałam czy lubi lody, powiedział że tak, powiedziałam że mam ochotę, mieliśmy iść, poszliśmy w duchu narzekania że "daleko jeszcze?" "To gdzie to miejsce". Skończyło się tak że sama musiałam stać w kolejce, kupić sobie i zjeść, a on czekał w oddali. Wspominał że nie będzie jadł bo boi się że gardło go będzie bolało, potem narzekał na ból głowy i coś tam z nogami. Wspomniałam by poszedł do lekarza, a on ze kolega był bo ma podobnie i nic u niego nie stwierdzono. Gdy stał a ja siedziałam jedząc deser powiedział: "co, zepsułem ci randkę?" odpowiedziałam: "myślisz że masz taką władzę nade mną". Kurcze, spotkanie dwóch osób powinno być przyjemne, jasne każdemu może sie zdarzyć gafa, ale on momentami przegina. Oczywiście każdy może sie gorzej poczuć, ale on ma tak wiele problemów... Mam poczucie że nie ma sensu nic proponować bo w ostatnim momencie auto mu sie zepsuje a komunikacją miejska to nie pojedzie. Nie wiem o co mu chodzi, zależy mi żeby było dobrze i robię co mogę. Pytam czy czuje że ja go szanuję i czy jest coś co mogę w sobie zmienić. Powiedział że czuje sie szanowany i że nic nie zmieniać.  Lubię nocne rozmowy, ale stały się krótsze, nie podoba mi się to gdy czasem głośno ziewa w słuchawkę. Czasem płaczę ze złości. Chciałam, starałam się ale skoro rozmowy nie przyniosły skutku to po co kolejne tematy zaczynać. Było fajnie, choć pewne rzeczy od początku sie pojawiły, a ja miałam różowe okulary, teraz opadają.... A znamy się nie cały miesiąc...