Mówca w swoim przekazie mówi by nie pomagać innym ludziom! Wspomina swoją działalność w ramach której pomagał on za darmo, a ludzie byli nie wdzięczni, nie umieli uzyskanej pomocy wziąć a nie rzadko kończyło się to przykrościami. Marek wylicza: w 99,9 przypadków ci ludzie nie dość ze sie nie odwdzięczali: za czas, za energię, za wiedzę za to chcieli więcej. Niestety darczyńca nie mógł bardziej obdarować poszkodowanego i tak stawał się wrogiem w oczach zawiedzionej osoby. Podczas gdy sam miał deficyt czasu, energii, sił to zamiast spotkać sie z podziękowaniami zawiedziona osoba szukała zemsty. Jaki wniosek z tego wysuwa autor wypowiedzi? Jeśli pomagać to za pieniądze, za czas, za energię nigdy nie bezinteresownie! Marek dodaje że w dzisiejszych czasach wszystko jest za darmo: noclegownie, jadłodajnie... i że nie ma możliwości by ktoś umarł z głodu czy spał na ławce....
Następnie słyszymy krótką bajkę o żabie i skorpionie którą chyba każdy zna.... (skorpion prosił żabę by przewiozła go na drugi brzeg jeziora. Żaba nie chciała się zgodzić, jednak skorpion był uparty, żaba wyraziła obawę że zostanie ukąszona... skorpion obiecał że tego nie zrobi więc żaba sie zgodziła. Na środku jeziora skorpion ukąsił żabę, na pytani czemu to zrobił odpowiedział że taka jego natura. Zginęli razem). Na co to ma być dowód? Zdaniem autora jest to natura większości ludzi. Zapewne są to osoby które pamięta, ale czy jest to obiektywna prawda?
W dalszej części prelegent przekonuje że biorąc pieniądze, gdy będziemy stawiać wymagania być może spotkamy się z wyzwiskami ale jest to jedyny sposób by mieć wartość. Jeśli usługa nie ma ceny jest bezwartościowa. Pomaganie darmowe jest trudną sztuką bo nigdy nie ma gwarancji że dana osoba się zrewanżuje. Argumentator uczula że pomaganie za darmo jest szkodliwe gdyż dając za darmo nie otrzymując nic w zamian tylko tracimy: czas, zdrowie, pieniądze... gdy nam tego zabraknie zostaniemy sami. A ludzie potrzebujący? Nie należy im pomagać za darmo bo to ich wina i jeśli sie nie nacierpią wystarczająco to sie nic nie zmieni gdyż brak im motywacji do zerwania z tym co ich wpędziło w kłopoty.
A co ja sądzę na ten temat? Nikt nie musi pomagać. Nikt nic nie musi. Każdy kto ma ten może, albo nie może, chce albo nie chce. Jeśli chce, może ale tego nie czuje to lepiej by tego nie robił.
Uważam że by dać z sibie trzeba mieć, dawanie wymaga dojrzałości ale i często asertywności by nie znaleźć sie w sytuacji z poczuciem bycia wykorzystywanym, warto tutaj oszacować do kogo i ile czego mogę skierować, co mieści się w granicach a co już je przekroczy. Jeśli wolontariusz pomaga z potrzeby serca coś daje nie oczekuje zapłaty, zwrotu, gdyż realizuje swoją potrzebę i czerpie z tego jakąś psychologiczną gratyfikacje to super. Wolontariusze są w wielu miejscach niosą radość, szczęście, ulgę... ciężko mi powiedzieć gdyż nie robiłam badań kto i w jakiej mierze spotyka sie z wdzięcznością. Ale czy to jest najważniejsze? Takie spojrzenie wymaga dojrzałości. Ja pomagając psom nigdy nie oczekiwałam podziękowań za swoje działania, za mówienie i pisanie o pomaganiu. Zdarzały się miłe słowa, nawet od jednej z blogerek dostałam wyróżnienie w ramach którego dostałam miła paczuszkę, co do teraz mile wspominam, ale czy jest to najważniejsze? Przyznam że odczuwam wielką radość gdy robię coś dobrego, gdy widzę że psiak ma już dom stały albo "tymczas".
Dobro wraca, zło też. Są dobrodzieje poświęcający swoje zasoby dla dobra innych z potrzeby serca. Bywa że dana osoba zyskuje kontakty, doświadczenie w danym środowisku, dziedzinie... słyszałam historie (nie jedną) jak osoba właśnie dzięki świadczeniu darmowych usług otrzymała etat. Każdy kto niesie pomoc czuje sens w tym. Pomóc może każdy: zrobić zakupy starszej sąsiadce... świat pełen jest potrzebujących osób. To nie prawda że nie ma bezdomności a jeśli już są to osoby nietrzeźwe... jakiś czas temu pisałam o Adamie który był bezdomnym, mimo nieszczęścia nie był samotny gdyż ma wiernego towarzysza psa. Filmik z kanału został usunięty, społeczność internautów tak mocno rozczuliła historia Adama że postanowili mu pomóc, na YouTubie znalazłam filmiki że Adam otrzymał pomoc między innymi wynajęli i opłacili mu mieszkanie. Sporo osób nie radzi sobie z życiem a ukojenia szuka w nałogach, czy jest to powód by tą miarą mierzyć każdego? Głód, prawdą jest że wywalamy dużo jedzenia ale czy jest to równoznaczne z tym że każdy dostęp do żywności ma? Ze szkoły pamiętam że są dwa rodzaje głodu: ilościowy i jakościowy. Fakt są różne instytucje pomocowe, jest bank żywności. Kiedyś dzwoniłam do Banku Żywności, było kilka telefonów i niestety okazało się że instytucja obraca tonami zaś pomocą zarządza MOPS a pracownice socjalne są różne, oj różne... nie każdy umie, nie każdy wie, nie każdy ma odwagę poprosić, często nie wie jak.... od pewnej osoby która potrafi korzystać z pomocy usłyszałam: "często ludzie są jak te bydlątka gdzie postawisz tam stoją, a ja jak pójdę to sobie wychodzę zmianę mieszkania na lepsze". Wracając do głodu to pamiętam artykuł w Dzienniku Bałtyckim o małżeństwie z Gdyni które zmarło śmiercią głodową gdyż wstydzili się poprosić o pomoc. Jest sporo samobójstw z biedy... więc o głodzie jakościowym sobie daruję gdyż osobie w trudnej sytuacji ciężko zachować dietę dostarczającą składniki odżywcze w odpowiedniej ilości.
Zmiana to proces wymagający zauważenia pewnych rzeczy, przemyśleń, wglądu w siebie a następnie gotowości. Czym jest owa gotowość? O gotowości możemy mówić gdy jest chęć konkretnej zmiany, są narzędzia niezbędne by je wprowadzić, a następnie jest plan i żmudna realizacja do celu. Podczas procesu często potrzebna jest pomoc czasem specjalisty.... kogoś kto wesprze, wskaże drogę, podpowie, potowarzyszy w tej podróży... zwłaszcza na początku gdy jest pierwsza faza poznawania, odkrywania siebie.... im dalej tym człowiek robi się dojrzalszy i pomoc jest coraz mniej potrzebna... tyle tam o pracy nad sobą.
Wróćmy do pomagania: dobro wraca, pojawia się gdzieś satysfakcja, podnosi się samoocena. Mimo wyczerpania darczyńca może czuć się potrzebny. Jasne że to samo może zyskiwać biorąc pieniądze za swój czas i umiejętności.
Kto uzyskuje większą satysfakcje z dawania pomocy ktoś kto pomaga w ramach wolontariatu czy ktoś kto wycenia usługę. Ja myślę że jest to kwestia indywidualna danej osoby jej możliwości zasobów i systemu wartości. Czy uważam że osoba pomagająca za darmo jest gorszym specjalistą?
Myślę że to zbyt daleko idąca generalizacja bazująca na stereotypie. Zauważyłam tendencje na rynku do zaczynania od darmowych "próbek". Często specjaliści piszą blogi, kręcą filmiki a na indywidualne spotkania zapraszają, odwiedzają różne miejsca za także wystawiają faktury.
Także firmy wprowadzając na rynek nowy produkt stosują techniki: zaczynają od rozdawania za darmo ludziom, degustacje w sklepach.... zdarza sie że znajdujemy w sklepie świetny produkt odpowiada nam więc się do niego przyzwyczajamy aż pewnego dnia okazuje się że tak dobry produkt ma swoją cenę tyle że wyższą. Często po czasie spada i jakość, ale to odrębny temat.
Czy warto pomagać? Myślę że jest to indywidualna sprawa i każdy na nie musi odpowiedzieć sobie sam, w zgodzie ze sobą.
