W ob­liczu niebez­pie­czeństwa ciało tra­ci swą war­tość i za­razem zni­ka je­go kult. Człowiek przes­ta­je in­te­reso­wać się sobą. Ważne jest tyl­ko to, cze­mu służy. - Antoine de Saint-Exupéry

Chyba w każdym społeczeństwie są jednostki które chcą się wyróżniać. Elementy składające się na wygląd zewnętrzny to w pewnym sensie wizytówka każdego z nas. Tak jak jedni utrzymują swój wygląd mieszczący się w ramach przyjętych dla danego społeczeństwa. Tak są i tacy pragnący za wszelką cenę się wyróżnić, podkreślając swoją indywidualność. Jest moda na przykład na tatuaże, ale co innego zrobić sobie tatuaż „delikatny”, a czym innym jest wytatuować swoje ciało w całości traktując je niczym powierzchnie do zamalowania. Może ukrycia się?

Są jednak tacy którym to nie wystarcza, więc sięgają po nacinanie i przypalanie, zdrapywanie  skóry, wszczepianie implantów, tatuowanie.

 Skaryfikacja (łac. scarificare - drapać; ang. scar - blizna) - odmiana sztuki zdobienia ciała poprzez nacinanie, zadrapywanie lub wypalanie skóry tak, że w danym miejscu tworzy się jasna tkanka bliznowa. Przez umiejętne uszkadzanie skóry otrzymuje się wzory i desenie. Skaryfikacja była niegdyś typowa dla pierwotnych grup etnicznych, obecnie stała się popularna również w cywilizowanym świecie, obok artystycznego tatuażu i piercingu. Skaryfikacje wykonuje się między innymi poprzez wypalanie, odmrażanie a także wycinanie i usuwanie

Takie zachowania mogą prowadzić do wykluczenia ze społeczeństwa. Tak jak część osób modyfikujących coraz bardziej swoje ciała brnie w coraz większe udziwnienia, by zwrócić na siebie coraz większą uwagę. Tak na pewno są osoby pragnące przywrócić swój wygląd do normy. Cóż je skłania? Znudzenie? Banicja społeczna… bo przecież mimo wszystko modyfikacja zamyka drogę do pełnienia określonych zawodów. Niektóre modyfikacje potrafią  utrudniać życie codzienne. A także Bywa, że stykają się z przykrościami  od obcych osób. Co na dłuższą metę może stać się wyjątkowo przykre i uciążliwe. Bo przecież nie zawsze jest to coś co można schować. Na przykład tatuaż gałki ocznej, implanty na czole czy tatuaż na twarzy.  Brak tolerancji? Czy znak, że pewnych granic się nie przekracza?

Po za tym każda ingerencja niesie ze sobą ryzyko krwotoku, nie przyjęcia implantu czy jakiś powikłań.

Zgodnie z naszą kulturą ciało jest naszą własnością, ale także jest Boskim darem któremu należy się szacunek. Wielu się nie zgodzi, że ciało należy do Boga, ale oburzy się widząc rogi na głowie, interpretując jednoznacznie jako element satanistyczny.

Implant w postaci rogów na głowie budzi oburzenie, jednak implant w postaci piersi (rozsądnego rozmiaru oczywiście), już aż tak bardzo nie dziwi.

Tatuaż rogówki jest ostatnią granicą dla tatuażu, tak więc po przekroczeniu tej granicy nie zostaje już nic. Od zarania dziejów ludzie wykorzystują tatuaż do wyróżniania się. A może dzisiejsi modyfikatory chcą się ukryć, wykorzystując stereotypy.

Zastanawiam się co jeszcze wymyślą by szokować? By zwracać na siebie uwagę. Jaki będzie następny krok gdy to co teraz szokuje, przestanie budzić  emocje.

Na koniec (chyba?!) najbardziej zmodyfikowany nasz rodak, swego czasu mówiło się o nim: