Pogryzienia...

Na temat psiej agresji miałam pisać już dawno, zabierałam się po czym kończyło się różnie. Jednak Panterka sprowokowała mnie do poruszenia tegoż tematu, bez którego miejsce traktujące o psach obyć się nie może. Kiedyś zamieszczałam obrazek ukazujący psią mowę ciała. Dziś skupię się jedynie na agresji. Temat medialny, gdyż często stanowi tanią sensację prasy brukowej, która bazując na nieznajomości i nie wiedzy zapycha taką informacją brak tematów, gdyż jest to chwytliwe zwłaszcza w przypadku dzieci najbardziej emocjonujące. A właśnie na emocjach bazują takie media, media brukowe. Jaka jest prawda? Do tego dojdziemy.

Polacy lubią się bać, obawiać, emocjonować, nienawidzić… ostatnio zostałam zaczepiona przez sąsiadkę, starsza Pani wyraziła słownie lęk przed psami:

- Boże jak ja się psów boję – jęknęła staruszka na widok młodej suni.

- a podwyżek się Pani nie boi? – zapytałam. I tak oto temat został przekserowany na energę itd. Można by było poruszyć temat bezrobocia, niskich płac, umów śmieciowych, rosnącej nędzy i ubóstwa. Tematów jest od groma, więc sprytni politycy nawołują do położenia kresu krwiożercym bestiom, a miejscy radni z wprowadzają kolejne zakazy i nakazy dla właścicieli psów. Dzięki temu, że jest to (podobnie jak i inne tematy w tym kraju, na przykład homoseksualizm) emocjonujące tak bardzo, więc politykom udaje się odwracać uwagę ludzi od problemów bardziej istotnych.

Ograniczenia nakładane na właścicieli psów odbijają się na zwierzakach które nie mogą zaspokoić podstawowych potrzeb swoich co pogłębia z czasem coraz bardziej frustracje, co w efekcie wywołuje agresje.

Czy psy są aż tak straszne by je izolować?

Książka  Janis Bradley, technika weterynaryjnego dość dobrze ukazuje prawdę opierając się na naukowych badaniach.

Psy są niebezpieczne, są bardziej niebezpieczne w stosunku do dzieci, niż do dorosłych. To fakt.

Jednak mniej niebezpieczne niż:

schody prowadzące na werandę,

kuchenne narzędzia i przybory,

5-cio galonowe (5 galonów = około 22 litry) wiadra na wodę,

wózki dziecięce,

kuchenki

kable do lamp,

rogi stoliczków do kawy,

balony lub kapcie.

Nie są nawet w przybliżeniu tak niebezpieczne jak wyposażenie placów zabaw, deskorolki, rowery, place do gry w baseball, piłkę nożną czy baseny pływackie. Nie mogą również w żaden sposób współzawodniczyć z niebezpieczeństwem, które dla dzieci stanowią ich właśni ojcowie, matki, siostry bracia, ciotki, wujowie, przyjaciele, czy wreszcie broń palna lub samochody.

Z drugiej strony pies to mięsożerca, którego aparat gębowy przystosowane są do dziurawienia oraz rozdzierania z naciskiem stu kilkudziesięciu kilogramów na centymetr kwadratowy i stworzone są do dziurawienia oraz rozdzierania. Prawdą jest, iż psy czasami używają siły swoich szczęk także na ludzkim ciele.

Psy prawie nigdy nie zabijają ludzi. Dziecko jest bardziej narażone na niebezpieczeństwo śmierci w wyniku połknięcia balonu czy upadku z huśtawki, niż na niebezpieczeństwo bycia pogryzionym przez psa. Podawana przez media sięgająca rozmiarów epidemii liczba pogryzień jest absurdalnie rozdmuchana przez zastosowanie niewłaściwych, miernych narzędzi pomiaru tychże. Oraz poprzez wliczanie do nich pogryzień, które nimi nie są (nie czynią krzywdy nikomu). Psy, jeśli gryzą ludzi, zdecydowana większość tych pogryzień kończy się na użyciu domowej apteczki.

Pogryzienia śmiertelne zdarzają się bardzo, bardzo, bardzo rzadko. Szansa bycia zabitym przez psa jest jak 1 do 18 milionów. To znaczy, że ma się większe szanse wygrania głównej nagrody w lotto (na pojedynczym kuponie), niż bycia zagryzionym przez psa. To znaczy, że ma się 5 razy większe szanse zginąć z powodu trafienia piorunem, niż bycia zagryzionym przez psa (nie bycia trafionym przez piorun, ale poniesienia śmierci w wyniku tegoż zdarzenia) (patrz rys. 1).

Pogryzienia śmiertelne są taką rzadkością, że ciężko nawet z logicznego punktu widzenia szukać jakiegoś wzoru.

Jednak faktem jest, że więcej dzieci i starszych ludzi ginie z powodu pogryzień, niż osób w średnim wieku (dla tej ostatniej grupy śmiertelne pogryzienia dotyczą zazwyczaj ataku grupy psów). Psy zagryzają więcej dzieci niż osób dorosłych, jednakże częstotliwość tych wypadków jest daleko mniejsza, niż nawet tak ‘egzotycznych’ przyczyn śmierci, jak wiadra na wodę, balony czy huśtawki.

Dlaczego te 2 grupy są bardziej narażone na te ryzyko? Obydwie grupy wiekowe są narażone bardziej od innych na wszelkiego rodzaju "nieszczęścia" w ogóle: małe dzieci są słabsze, bardziej kruche, reagują wolniej i mniej efektywnie, i są mniejsze. Osoby starsze mają swoje własne schorzenia, stare kości ulegają łatwiej wszelkiego rodzaju urazom, do tego upadek takiej osoby jest często powiązany z poważnymi urazami zdrowotnymi.    Liczba zgonów spowodowanych przez psy rocznie jest dużo niższa od jakichkolwiek innych czynników

Ja jednak osobiście bardziej stawiałabym na brak podstawowej wiedzy na temat psów, reakcji etc. Dlatego twierdzę, że dziecko które jest wychowywane z dala od zwierząt jest skrzywdzone w jakiś sposób, zwierze uczy, rozwija, ale to inny temat.

źródło
CDN...