"Zawsze. Nawet w czasach pogardy, w których nienawiść potrafi zemścić się w najokrutniejszy sposób, nie można stracić wszystkiego. " Andrzej Sapkowski

Ola w nocy nie mogła zasnąć… gdy jej sie to udało nie pospała długo… obudziły ją sprawy właściwe kobiecej naturze. Bidna męczyła się kilka godzin do rana…

Do swojej pracy na stoisku, jeździ dorywczo - z szefową handlują odzieżą: majtki, skarpety, piżamy bluzki… nawet klapki, portfele – mnóstwo tego. Rano wszystko trzeba wypakować, a na koniec dnia wszystko zapakować z powrotem, gdyż jest to stoisko na dworze.

Szefowa zwykła spóźniać się za co nie przepraszała lecz zwyczajnie pojawiała się z opóźnieniem.

Pewnego dnia spóźniła się Ola, zadzwoniła i zapytała czy szefowa będzie o ustalonej godzinie. Eliza powiedziała że będzie ze sporym poślizgiem gdyż musi załatwić coś.

Oli zabrakło do biletu na przejazd więc zmuszona była dojechać zwykłym… cóż mijały kolejne pojazdy gdy w końcu odezwała się Eliza… Ola powiedziała że czeka na autobus, Eliza wpadła w histerie… Ola uspokoiła że pojawi się na pewno… w końcu wsiadła w zwykły autobus który na domiar złego nie jechał zgodnie z planem, wynikiem czego był spacer odległości jednego przystanka. Na miejscu czkała na nią Eliza z awanturą. Ola przeprosiła za spóźnienie tłumacząc tym że autobus nie jechał zgodnie z planem Eliza darła się że komunikacja miejska działa bez zarzutu i trzeba było wcześniej wstać. Ból brzucha jedynie wzmocnił negatywne uczucia do szefowej która i tak pomiatała Olą każąc jej robić kilka rzeczy na raz i dając głupie zadania: a gdy widziała że jest chwila luźniejsza zawsze znajdowała coś. W praktyce Ola nie miała chwili by zjeść czy wypić, ba! Nawet pójście tam gdzie i król piechotą chadza nie było zbyt łatwe… ciągle coś…

Pewnego dnia Eliza zażyczyła sobie by dziewczyna przyszła dwie godziny wcześniej o 6.40. Ola biegła na autobus… kupiła bilet za ostatni grosz i szczęśliwie dotarła na miejsce. Było jeszcze ciemno gdy stała czekając na szefową. Właścicielka stoiska nie pojawiała się. W końcu przyszedł sms o 6.45 „Cześć pada deszcz niestety nie pracujemy dzisiaj”. Ale jak to! Zadzwoniła do szefowej i usłyszała: „ten kto pracuje u mnie musi się z tym liczyć”.

Pracuje nie dość że na czarno, ciężko to jeszcze wynika z tego że pojawiając się człowiek nie jest pewny czy dane mu będzie zarobić te 40 złotych dniówki. Łzy ciekły jej po policzkach gdy rozpoczynała ośmiokilometrowy spacer do domu gdyż nie miała na bilet…

źródło