Homo homini lupus - Człowiek człowiekowi wilkiem

Najlepiej patrzeć na czubek własnego nosa i iść przed siebie. Tak robi wielu. Na przykład w mojej rodzinie nie ma czegoś takiego jak pomoc, w ogóle nie utrzymujemy ze sobą kontaktów. Choćby ktoś zdychał pod płotem nikt nie wyciągnie do niego ręki, nie zainteresuje się. Była taka sytuacja: kuzyn alkoholik brudny, czerwony na twarzy żebrał na ulicy… na pogrzebie zebrała się rodzina (pogrzeby, śluby są to jedyne okazje do spotkań rodzinnych, wymiany informacji, że o komuś się dziecko urodziło ma już tyle a tyle, kto co robi itd.). NA twarzach nie widziałam smutku, łez: przecież to młody człowiek zmarł! Pytano o moje łzy ze zdziwieniem. A jedyny komentarz tego co się stało: „zawiedliśmy go w miłości”.

Życie mnie nauczyło, że jeśli ktoś do mnie przychodzi jest miły to na pewno chce mnie oszukać, wykorzystać, a szeroko rozumiane pojęcie rodziny mojej się nie tyczy. Jestem pewna, że ręki nie poda mi nikt!

Nie mogę pojąć jak można stawać ślepo za kimś kto czyni źle choćby to był brat…

(H@ ma brata r@ który krzywdził synka. Po latach od niego odeszła żona po latach męki. R@ uchyla się od płacenia alimentów, szczyci się, jak zdradzał żonę której zarzuca, że go oszukała, odbierając dzieci. Jednak na dzieci nie łoży nic nie robi w kierunku nawiązania kontaktu z tymi dziećmi. Po co krokodyle łzy? Jako narzędzie manipulacji). To co matce nie należą się pieniądze na dzieci (w tym jedno autystyczne) – zapytałam?

- to są jej dzieci – usłyszałam odpowiedź od h@. dziwne, bo h@ jest gorliwą katoliczką skrupulatnie czytającą KATolickie publikacje. Na FB zamieszcza same „pobożne materiały”. Dosłownie święta. A czy świętej wypada stawać po stronie brata wyżej opisanego „ojca dzieci”? czy godzi się wywalać na bruk kobietę z dziećmi i kwitować „dobrze, ze wróciła na wiochę skąd przyszła”. Wiecie co? Jako dziecko widząc te postawy, i dziś tylko utwierdzam się w przekonaniu, że nie chcę mieć nic wspólnego z ich kościołem do którego chodzą tacy „wspaniali ludzie”.

R@ wyjeżdża za granice do pracy tam przepuszcza pieniądze korzystając z życia, a później opowiada nie stworzone historie na temat jaki to on pokrzywdzony: żona dzieci zabrała, za granicą go okradli, oszukali… dziwne, dlaczego nie szuka kontaktu z dziećmi: nie dzwoni, nie pisze do nich, nie odwiedza. Był mocno zdziwiony że pytam…

    Polacy siebie nie lubią w kraju i tym bardziej żyjąc za granicą. Polak polakowi chętniej zaszkodzi niż pomoże. Tyle lat niedoli, wojen, grabieży trwającej do dziś… rosnący dług publiczny, i politycy którzy twierdzą, że udało się stworzyć „zielona wyspę”.

Za granicą żyje mnóstwo Polaków, którzy nie chcą już wracać. Część wróci, część zostanie już na zawsze. Z jednej strony nie jednoczą się z obywatelami kraju w którym są, a z drugiej stronią od rodaków. Żyją zamknięci w swoich Polskich światkach.