Autoterapeutycznie - czyli co mnie gryzie...

Sorry! Ale dziś nie jestem w stanie zamieścić niczego sensownego. Aby nie zawieść Drogich Gości moich, a także wyrzucić z siebie napiszę małe wyjaśnienie. Do rzeczy:

Stanęłam z moją mamą w sądzie. Siostrzyczki ani słowem się do mnie nie odezwały. Odwracanie głów uśmieszki i śmiechy oto co od nich doświadczyłam. Smutne, że mama i siostry są niezmiennie po przeciwnej stronie!

Przykro mi, że mamusia wypłacała sobie kwoty idące w tysiące złotych a o mnie nie pamiętała. Chciała mnie przekupić słoikiem domowej roboty pasztetem, ziołami z ogrodu i bonem. Oraz jakimiś wafelkami… jeszcze podkreślała, że kosztowały złotówkę! Wszystko zawsze musiała mi wyrzygać!

Nie w ludzi bo ich da się oszukać.  Nie wierzę już w sąd bo to też ludzie! Wierzę w Boga i Jego sprawiedliwość! Wierzę, że Jego moja mama nie oszuka! Modle się by moje życie było dobre. A ich niech Bóg osądzi!

Ona wypłacała sobie kwoty idące w tysiące złotych! A mi żałowała kanapki i ciepłej herbaty przed pogrzebem ojca! Wcześniej gdy prosiłam o sam nocleg jedyne co wyprosiłam to siedzenie na krześle przy stole w kuchni!

Jeszcze nie jedna sprawa przed… zapewne. Jeszcze mam do załatwiania. Mamusia sama powiedziała, że nic nie dostanę niż to co przez sąd. Pod salą po rozprawie mnie wołała, ale się oddaliłam. Nie chce się kłócić. I tak mnie nosi! Nie mogę wszystkiego przetrawić! Funkcjonuję trochę inaczej niż zawsze... łapie sie na dziwnych zachowaniach... np zostawienie papierów w sklepie. Zamiast je trzymać w ręku...