Ciało pamięta.

Dla wielu ludzi seks jest nierozerwalnie związany z poczuciem winy. To powoduje lęk przed bliskością.

Basi często brakuje tchu, jest spięta, serce skacze jej piersi a z nim ciśnienie. Bezsenność, brak apetytu i te okropne bóle głowy. Są momenty, że Basia lubi opychać się. Lekarze zgodnie twierdzą, że jest zdrowa i nic jej nie dolega. Gdyby Basia wytrwalej chodziła pewnie usłyszy że ma nerwicę i trafi do psychologa. Gdy będzie miała trochę szczęścia i trafi na lepszego specjalistę to w trakcie terapii odkryje przyczyny fizycznych cierpień. Najczęściej jest to zamrożona, wyparta przemoc jaką doznała a pamiętać nie chce.

Jak to jest że ból psychiczny daje o sobie znać w sposób jak najbardziej fizyczny?

To nie jest do końca jasne. Być może niepokój spowodowany urazem powoduje wzmożoną czujność na niebezpieczeństwa. Nie zależnie czy są realne czy nie. To powoduje chęć kontrolowania otoczenia by ustrzec się najdrobniejszej nieostrożności mogącej spowodować katastrofę. Ciało jest w stresie. Tak powstają dolegliwości psychosomatyczne. Są one sposobem zwrócenia uwagi, wołania o pomoc lub utrzymaniem bezpieczeństwa przez kogoś kto nauczył się że pokazywanie bólu psychicznego nie jest dobrze odbierane przez otoczenie.

Dom dysfunkcyjny (dotknięty na przykład problemem alkoholowym) najbardziej uderza w dzieci. Stres jaki serwuje odbija się na ich stanie zdrowia. Dzieci alkoholików częściej niż inne skarżą się na bóle głowy, czujny nerwowy płytki sen, bóle brzucha nudności rozstrój żołądka, tiki nerwowe, zmęczenie, znużenie. Częściej chorują też na alergie, astmy, anemie i przeziębienia. Kobiety mają zaburzenia jedzenia co skutkuje nadwaga lub niedowagą. Nie leczone problemy powstałe we wczesnym dzieciństwie towarzyszą całe życie nasilając się w dorosłym życiu.

Ania mówiła na terapii: „przez wiele dni jadłam mało. A potem zaczynało się… gdy się objadałam, najpierw czułam przyjemność w połykaniu dużej ilości pokarmu. W pewnym momencie zaczyna się mieć poczucie winy że nie dbam o siebie, że znowu będę gruba. I to poczucie powodowało że… jadłam jeszcze trochę. Uczęszczałam na różne programy odchudzające, ale efekty były krótko trwałe, to wzmagało rezygnacje. Teraz wiem, że moje nadmierne jedzenie było sposobem radzenia sobie z niskim poczuciem własnej wartości. W ten sposób mogłam stłumić złość na rodziców zajętych alkoholem i pokazać im, że cierpię. Nie potrafiłam wyrazić tej złości. Gdy zaakceptowałam siebie, polubiłam swoje ciało i nauczyłam się wyrażać uczucia wprost, kłopoty z jedzeniem minęły”.

U dzieci alkoholików zwięksa się ryzyko wystąpienia choroby wieńcowej związanej z nagłymi zmianami w ciśnieniu krwi i tempie akcji serca. Łączy się to z występowaniem osobowości typu A, której geneza tkwi między innymi w rodzinie przymuszającej dziecko do szybkiego dorastania. Typ ten obserwowany jest u dzieci alkoholików już od 5 roku życia. Dziecko chce w ten sposób zdobyć uczucia i uwagę rodzica niecierpliwego, ignorującego, wrogo nastawionego, nadkontrolującego i karzącego, w ten sposób radzi sobie z chaotyczną sytuacją rodzinną. Radzi sobie, przyjmując rolę rodzica, bohatera który musi być doskonały we wszystkim – w nauce, gotowaniu, sprzątaniu i opiece nad młodszym rodzeństwem, w byciu partnerem da rodzica lub zdobywaniu pieniędzy na alkohol dla rodziciela.

Tomek który po ataku serca trafił na terapię mówi: a potem gdy dorosłem nadal miałem niskie poczucie wartości i małe poczucie bezpieczeństwa. Nierealistycznie nisko oceniam swoje osiągnięcia. Ciągle czułem napięcie twarzy, szczęk, całego ciała. Paliłem dwie paczki papierosów dziennie. Miesiącami nie wychodziłem na dwór. Łapałem się na zaciskaniu pieści czasem do krwi. Byłem niecierpliwy i wybuchowy. Ciągle się spieszyłem. Ciągle współzawodniczyłem z innymi – teraz myślę że oni chyba nawet o tym nie wiedzieli. Zajęty swoją karierą zawodową, mało dbałem o innych ludzi. byłem wobec nich agresywny i wrogo nastawiony. Wszystko po to by pozbyć się tego ból dręczącego mnie od dzieciństwa, że jestem nieważny dla własnych rodziców. Teraz odbudowuję ciepłe relacje z ważnymi dla siebie osobami i wiem że bez pracy potrafię być szczęśliwy”.

***CDN***                                              

Na podstawie opracowania Agnieszki Widery – Wysoczyńskiej