Kazirodztwo

Nie wiele z nas zdaje sobie sprawę jak rozległe zniszczenia powoduje, są one olbrzymie i niemal nie odwracalne. Im wcześniej dochodzi do nadużyć tym prawdopodobieństwo ostrych zaburzeń psychotycznych jest większe.

Kazirodztwo dr Arthur Janov leczył wiele ofiar tego procederu. Na podstawie dziesięcioleci praktyki stwierdził że jest to najbardziej psychogenne wydarzenie w życiu małego dziecka. Porównywalne z oddaniem pociechy która nie skończyła jeszcze 8 roku życia do sierocińca lub domu zastępczego. „wiele psychotycznych kobiet jakie spotkałem, to przypadki kazirodztwa. Większość z nich nie była świadoma tych zdarzeń i docierała do nich dopiero po roku czy dwóch od zakończenia terapii pierwotnej, kiedy to w jakimś momencie zaczynały je uwalniać.

Pewna kobieta, którą widywałem, zaczęła po roku od zakończenia terapii pierwotnej miewać halucynacje i mówić do siebie. Miała wystarczająco wiele przebłysków świadomości, by wiedzieć, że  odchodzi od zmysłów, ale nie rozumiała dlaczego. Gdy ponownie podjęła terapię zaczęła doświadczać następującej serii przeżyć pierwotnych: najpierw poczuła ciemny cień, jakąś obecność w swojej sypialni gdy miała sześć lat. Czuła to przez dwa tygodnie, doświadczając bezimiennego przerażenia, jakiegoś niewyrażonego terroru. Po tym czasie cień ten okazał się osobą – kimś stojącym za drzwiami. Przez kilka tygodni, w stanie lęku i rozbicia na kawałki, uwalniała to przeżycie, aż słyszała kroki zbliżające się korytarzem i skrzyp uchylających się drzwi. Po następnych kilku tygodniach dotarła, wśród konwulsyjnych wstrząsów, do uprzytomnienia sobie, że owym cieniem ową postacią był jej ojciec. W końcu uwolniła wspomnienia tego, jak wsuwał się on do jej łóżka, obmacywał ją, i usiłował dokonywać penetracji, mimo cichego horroru jaki odczuwała. Ojciec zagroził jej, ż Bóg ją ukarze, jeśli będzie krzyczeć lub komuś powie.” mówi doktor Janov.

Przez tygodnie, i miesiące pac jętka niemal co noc uwalniała emocjonalnie wspomnienia kroków ojca zbliżającego się i wchodzącego  do jej pokoju. Uprzytomniła sobie, że jej życie, jako dziewczynki, stało się koszmarem bezsenności. Matka zdawała się nei widzieć i nie chcieć widzieć – dzieje się tak w przypadkach kazirodztwa, z rozdzierającą serce regularnością. W końcu ojciec  przestał i zaczął molestować młodszą siostrę (gdy starsza najprawdopodobniej wyrosła poza przedział zainteresowań oprawcy). Dziewczynka nie miała do kogo się zwrócić. Aby móc jakkolwiek egzystować, stłumiła te doświadczenia. Ślad świadczący że zamierzały one wypłynąć na wierzch w postaci uwalniających się retrospekcji, widoczny był w jej symptomach psychozy, jakie są zapowiedzią nadchodzących bolesnych przełomów.

Kazirodztwo zawsze prowadzi też do seksualnych komplikacji. Nigdy nie spotkałem kobiety, której życie seksualne nie zostało by przez to zrujnowane. Z powodu zniszczenia poczucia własnej wartości ofiarą staje się seksualnie niewybredna, traktując siebie jak dziwke, albo w ręcz zostaje prostytutką. Większość prostytutek przeszła w dzieciństwie kazirodztwo. To jedna opcja.. inną jest dla ofiar całkowity brak kontaktów i oziębłość. Nie możemy też zapomnieć o homoseksualizmie jako skutku nadużyć – kompletnym odcięciu się od jakichkolwiek z osobnikami przeciwnej płci, lub „zaindukowaniu się” zachowaniami homoseksualnymi w przypadkach gdy oprawca był tej samej płci.

Tak czy owak w „najłagodniejszym” przypadku ofiara będzie miała poczucie winy i wstydu, rodzące się w niej podatność na odchylenia. Stosunek do kobiet i/lub mężczyzn będzie skrzywiony.

Trauma często wymusza oziębłość – taki jest mechanizm przetrwania ofiary i będzie utrzymywać się tak długo, aż taka osoba stanie się gotowa odczuć w pełni swoje urazy, tak jak się one odbywały.

Jak ciężko osobie dotkniętej oziębłością się przełamać… szczególnie, gdy kazirodztwo nie jest znane ani terapeucie ani pacjentce.  Braku miłości nie da się nadrobić. Ani terapeuta ani nikt inny nie jest w stanie wyrównać ofierze deficytów miłości. Ta potrzeba nie zaspokojona  nie jest chora. Chore są późniejsze zachowania, do których ona prowadzi. Trudno to nazwać chorobą. To po prostu jedyna dostępna ofiarom droga do wyrażenia rozpaczliwej potrzeby, która powinna zostać zaspokojona w sposób naturalny.

Na podstawie książki Arthura Janova:  The New Scream – Primal Therapy Twenty Years On (str 302-304)