Co mi leży na sercu… - historia sprzed lat...

To było kilka lat temu. Mieszkaliśmy z partnerem, żyło się dość dobrze, a że dom bez futrzaka to nie dom czułam ogromną potrzebę sprowadzenia zwierzaJ. Partner się nie zgadzał, a mój przymus był tak wielki że postanowiłam postawić go przed faktem dokonanym.

Zaplanowane miałam wszystkoJ. Ogłoszenie z kociakami znalazłam przez Internet, umówiłam się, po drodze kupiłam transporter i rozemocjonowana ruszyłam na spotkanie.

Koty były dwa kocórek i koteczka. Dziewczynki nie chciałam, wolałam chłopca, jakoś tak. Mimo iż najpierw nie podobał mi się, w odróżnieniu od siostrzyczki, jednak wybrałam kocurka. Płakał całą drogę i zawodził niemożebnie… mówiłam do niego spokojnie, na to kocie dziecko darło sie jeszcze głośniej: "mił, mił, mił"....nie wiedziałam co zrobić… postanowiłam dać spokój, nie robić nic.

Otwierając klatkę powiedziałam: witaj w nowym domku!

 

Jeszcze nie miał imienia, nawet pomysłu nie miałam. To był czas by zaaklimatyzował się, dałam swobodę nie narzucając mu się pozwoliłam by sam zapoznał się z topografią swojego terenu. Początkowo chował się, dla kota zmiana miejsca to ogromny stres. W przypadku tego kota nie trwał chyba zbyt długo. Może z godzinę posiedział schowany za kanapą... potem szybko rozpoczął zwiedzanie.
Miał wszystko: karmę, kuwetkę, miseczki, piasek… nie brakowało mu niczego. Gdy partner wrócił był mega zdziwiony niespodzianką, ale szybko zaakceptował nowego domownika. W końcu kot doczekał się dwóch imion ja nazwałam go Opiłkiem, partner nadał mu imię Maurycy. O ile ja imię nadałam bo coś tam z piciem było – już nie pamiętam co dokładnie, o tyle drugie imię dostał z przekory, bo tak, po prostu: Opiłek Maurycy, Maurycy Opiłek. Jakkolwiek.

Życie pisze scenariusze różne: raz było lepiej: dostawał lepszą karmę, ba! Dostawał mięsko, rybki… które lubił. Nie przepadał za ludzkim jedzeniem toteż bez obaw mogłam mieć na wierzchu jedzenie.

Luby bulwersował się jak mogę kotu kupować filety! To sie nie godzi dawać tak dobre jedzenie zwierzęciu! Jednak filecik tańszy od karmy a bardziej sycący i pożywny. Były i złe czasy co odbijało się na kociej misce. Nie, nie głodował! Ale nie dostawał już wysoko półkowych… pokazywał fochy, no ale dawałam co mogłam; gdy było lepiej i kocia miska to odczuła. Lubiłam gdy wracałam kupować mu jego ulubione przysmaczki – małe puszeczki Gourmet…

bywało że wydawałam ostatni grosz by sprawić mu radość…- gdy to piszę mam łzy w oczach… gdy wychodziłam odprowadzał mnie do drzwi, czekał aż wrócę… wówczas witał mnie… czekał….

Życie scenariusze pisze rozmaite… Opiłek miał kolegę, potem mieszkałam tylko z Opiłkiem, we dwoje. Byłam bardzo związana z tym zwierzakiem. Może żałosne.

Mieszkaliśmy też z następnym konkubentem. Opiłek miał koleżankę, czasem kolegów. Bywało różnie zawsze starałam się by było dobrze. Opiłek dobrze dogadywał się z innymi.

Pewnego dnia zauważyłam że coś jest z nim nie tak… mimo iż wokół wszyscy mówili że to piękny kot! Byli pewni, mówili ten kot nie może być chory, argumentowali że piękny zadbany… oko właściciela widzi najlepiej…

Jeden weterynarz – wróżbita: na oko: spojrzał i powiedział że wszystko dobrze ale jak mam ochotę badania zrobić to żebym przyszła później. Wyszłam wściekła i oburzona! Jak będę chciała numery w totka to do niego wrócę! Albo dowiedzieć się kiedy spotkam miłość życia – byłam wściekła, czułam się lekceważona. Wróciłam do kliniki, ale do innego lekarza, który stwierdził żółtaczkę. Długie leczenie… było w pewnym momencie dobrze, ale ostatecznie musiałam kota uśpić. Wyrzucam sobie że tę najtrudniejszą decyzję jaką podjąć może właściciel zwierzęcia podjęłam zbyt późno, że trzeba było…

Trzeba było pomimo wszystko wrócić się do tej kliniki (byliśmy w różnych, ostatecznie wybraliśmy lecznicę w innym mieście). Nie mogę darować sobie, że w tej lecznicy nie uśpiłam kota. Czuje się winna. Sumienie gryzie mnie bardzo. Tak bardzo że nie wiem co zrobić by zaznać ulgi… Opiłek już był w takim stanie że już wiedziałam że ani Bóg Wszechmogący, ani żaden lek nie pomogą mu, po konsultacji zdecydowałam się – za późno na udanie się do lecznicy Pana Kończaka. Byłam u niego raz i omijałam klinikę… Opiłek przeraźliwie płakał gdy go nieśliśmy – miał serdecznie dość wszystkiego… nie mogłam tego słuchać…

W gabinecie panował półmrok, lekarz zarośniętym najprawdopodobniej skacowany, kazał zwarzyć kota, pytałam czy aby to naprawdę niezbędne? Wiedziałam że ten kot po prostu chce odejść, pragnęłam ulgi… przede wszystkim dla niego, on tak płakał…

Lekarz omacał kota, stwierdził: „nic już z tego nie będzie, proszę zobaczyć”. Ale ja już nie chciałam niczego oglądać, świadoma że zwierze tak cierpi okrutnie!

Lekarz odwrócił się i do strzykawki nabierał płyn ze znajomo wyglądające butelki:

- morbital?! – zapytałam przerażona

- tak – padła odpowiedź

- ale…

Opiłek miał świadomość że go mordują! Gdy wbijał mu igłę w serce… tego odgłosu nie zapomnę nigdy!

- pakuj do czarnego worka – powiedział  po wszystkim (potem dowiedziałam sie że to nei technik weterynarii tylko sprzątaczka).

Rozliczyłam się i wybiegłam z gabinetu! Targało mną tyle emocji...

Dlaczego w tamtej klinice nie dałam mu odejść, gdzie Piotr zrobił by to naprawdę profesjonalnie. Wierzyłam w Boga, jego miłość, w wszechmoc…. – jakieś denne wpojone mi od dziecka bujdy skazały najbliższą mi istotę na coś takiego! Jak mogłam przewidzieć?!

Przecież omijałam to miejsce… raz zobaczyłam że lekarz nie potrafi zaszczepić kota by nie płakał. Głupie szczepienie nie musi być bolesne dla kota!

Ludzi za debili, za kompletnych idiotów zwierzęta za…. Nie znajduje słów za co ma – płakałyśmy z kobietą z fundacji obie…

Gdy pojawił się Rodo szukał Opiłka... nigdy nie zapomnę jak bucał go nosem jakby chciał powiedzieć: ej! Nie poddawaj sie! Walcz! Żyj!

Rodo szukał, wąchał... gdy nie znalazł przyszedł do mnie: stanął, i rozumnymi oczami zapytał o brakującego członka stada.

- zabili Opiłka - powiedziałam.

Rodo odwrócił się, poszedł na korytarz położył się i cichutko płakał... - nie jeden powie to tylko zwierze... Groźny pies! Amstafff... a ja Ci powiem: groźny jest człowiek!

Opiłkowi życia nic nie wróci, zdrowia… wierzę że teraz tam gdzie jest żyje wolny od bólu i szczęśliwy…

Dlaczego ja się katuje? Te potworne myśli, wyrzuty sumienia nie dają mi spokoju… przeszłości zmienić nie mogę. Jedyne co mogę to przestrzegać innych! Mogę mówić jak ogromną odpowiedzialnością jest zwierze. Mimo że upłynęły lata… ból, nieodżałowana strata, usługa uśpienia, że pozwoliłam na to… nie dają mi spokoju! Nie mówię, ale nie daję rady! Płaczę podczas pisania, ale chcę zaznać ulgi…

CDN***