luźne przemyślenia

Szczerze powiedziawszy to żałuję że pojechałam na ten pogrzeb. Może nie powinnam tak pisać – bo to nie poprawne. Niepoprawne jest mówienie prawdy, tego co się widzi i czuje, co naprawdę się myśli. Nie, nie chodzi mi o ciocię… naprawdę bardzo mi przykro. Ok. miało być szczerze. Odkąd pamiętam ciocia chciała umrzeć… mówiła o śmierci, miała czarny humor momentami, ale wyczuwałam za nim idące pragnienie odejścia z tego świata: pisała swoje nekrologi które zamieszczała za szybą, mówiła o ostatniej podróży karawanem, noszeniu na rękach… jak bardzo trzeba cierpieć by tak bardzo pragnąć śmierci. Ciocia miała cukrzyce, ale także domyślam się sporo innych chorób o których zapewne nigdy się nie dowiem. Żartowałyśmy z ciocią że  ma tyle leków iż jest farmaceutką. Ciocia dała się lubić jej dom był często odwiedzany przez rodzinę która często przyjeżdżała z daleka… przychodzili także sąsiedzi… można by rzecz o nich iż sa pół domownikamiJ. Nierzadko biesiadowano przy suto zastawionym stole. Z jednej strony ciocia mówiła o skromnym życiu oszczędnym, o braku środków na leki, o biedzie… a z strony drugiej pamiętam te uczty… nie, nie byłam gościem w tym domu zbyt często… ostatnio właściwie nocowałam, przyczyną jedyną był problem z połączeniem. Pogrzeby… wypada się pożegnać… a z drugiej ta krępacja przy nadużywaniu gościnności… teraz już nie te czasy gdzie się gościło bo skąd na to wszystko brać… jak tu przyjmować zaproszenie od kogoś kto mówi o tym że brak mu na leki…

Tę całą firmę pogrzebową mogłabym śmiało fuszerkową nazwać… bo tak beznadziejnie ciocie zrobili… powinni się postarać przecież pieniądze biorą spore… jeszcze to feralne spóźnienie… za grosz taktu… dobra mało być szczerze, przyznaje może we mnie dalej nie ma zgody na to że odeszła… że już nie zadzwoni… że sobie w ten wyjątkowy specyficzny sposób nie pożartujemy. Tego żartu nie zrozumie nikt, to właśnie łączy ludzi. Z drugiej strony myślę o tym jak bardzo chciała odejść, jak bardzo musiała cierpieć by latami wprost czekać na ten moment. Od lat mała wszystko dopięte na ostatni guzik: miejsce na cmentarzu, ubrania uszykowane… wszystko gotowe…

Ciocia nie pracowała zawodowo nigdy. Dość młodo zaszła w ciąże: dwoje dzieci gospodarstwo, mąż pracujący… alkoholik. Zmarł kilka lat temu… niedawno zmarł jej ojciec… tyle ludzi odeszło, i tak co kilka lat ktoś…

Syn ma dobrze prosperującą firmę zatrudnia znajomych rodzinę… samych facetów. Taka specyfika. Ma rodzinę: tą samą żonę od kilkunastu lat, nastoletnia latorośl.

Córka cioci Judyta zajmuje się domem ma dwoje dzieci (16 i 20 lat)… jej mąż pracuje w firmie szwagra. I tak od lat.

Duży dom pustoszeje, tyle ludzi odeszło… mieszka w nim Judyta z mężem i dziećmi. wracając do mojego niezadowolenia z przyjazdu tam…. Otóż Judyta wypomniała że miała ciężkie życie że ciągle musiała usługiwać że ciągle goście czekali a ona musiała usługiwać i że my nie wiemy co to znaczy, nie wiemy co to znaczy być córką alkoholika… kurcze! Ja prawie w ogóle nie przyjmowałam dość licznych zaproszeń właśnie w obawie przed wypominkami, awanturami… rozumiem że to trudny dla niej moment ale my też cierpimy… Judyta ma takie zwyczaje. W takiej atmosferze nawet kulturne: „smacznego” brzmi…

Ksiądz powiedział że pięknym prezentem dla zmarłej będzie komunia w jej intencji. Nie wnikam to kwestia osobista, kwestia wiary, sumienia, nie mnie oceniać. Ale… gdy tak licznie przekazują sobie znak pokoju, gdy tak ochoczo gnają po opłatek… a po kilku dosłownie godzinach są awantury, wypominki, jest agresja, pretensje i żale… najgorsze wypominanie tego czegoś sprzed lat… czegoś za co padły przeprosiny… co więcej można zrobić? Ile razy można przepraszać?

Czy aby na pewno Judyta wszystko wie? Często zazdroszcząc komuś nie mamy pojęcia o wielu rzeczach, czasem ktoś cierpi w środku i nie ma ochoty się licytować kto miał gorzej… każdy jest inny, niczyje życie nie jest usłane jedynie różami każdy tak czy inaczej doznaje przykrości…radości… to jest po prostu życie. Mogłabym zazdrościć koleżance przystojnego męża który dobrze zarabia… ona nie pracuje… mogłabym zazdrościć jej rodziny…. Ale za jej uśmiechem kryje się ból osoby chorej poważnie chorej. Hej! Jak brać to w pakiecie! Ciężko zazdrościć takiego stanu zdrowia ale pieniążków wielu zazdrości.

Komunie przyjmują by poczuć się lepiej? Bo to łatwiejsze niż praca nad sobą, uczciwe przyjrzenie się sobie. Potem awantury… zaciekłość, brak przebaczenia w ręcz niechęć i obnoszenie się z pielęgnowanymi przez lata urazami.