Ból i cierpienie są zawsze nieuniknione w przypadku dużej inteligencji i głębokiego serca. Myślę, że naprawdę wielcy ludzie muszą odczuwać wielki smutek na ziemi. ~Fiodor Dostojewski

 Może tuż obok to seria opowiadań inspirowanych życiem. Historie są prawdziwe, jednak pewne fakty umożliwiające identyfikacje osób mogą zostać zmienione. Wyjątek stanowią sprawy jawne, publiczne. Zapraszam do dalszej części.

 Daria wychowała sie w rodzinie dysfunkcyjnej, wspomina że kiedyś narzucała sie ludziom. W domu nie było rozmów, były kłótnie, wyzwiska, konflikty, czasem interwencje policji. W rodzinie nie było zdrowej komunikacji. Nawet w święta były awantury, brakowało jakościowego czasu, obecności. Wypełniaczem był telewizor. Daria była spragniona dialogu, odrobiny ciepła... prosiła o czas, o uwagę ale też sama dawała, czasem zbyt wiele. Cierpiała gdy słyszała... wymówki... a bo Alutka ma dzieci i nie może odebrać telefonu. Jak dzieci nie było to Alutka nie miała przy sobie telefonu... jak chciała kontaktu to numer znała i telefon w dłoni był. Sandra miała problemy z poznawaniem.... bynajmniej nie chodziło o problemy ze wzrokiem (zauważaniem) i słuchem (usłyszenie i odpowiedź na pozdrowienie). Po prostu były sytuacje gdzie Sandrze nie było wygodnie, bo albo miała coś ciekawszego do zrobienia, albo była zbyt zajęta podlizywaniem sie do kogoś od kogo mogła coś uzyskać. Jednak jak Sandra dzwoni to priorytetowo trzeba odebrać bo sie smsy niemiłe posypią, albo kary których nie szczędziła. A to sie nie odzywała specjalnie albo poinformowała że miała coś fajnego do zaproponowania ale z uwagi na zachowanie które sie jej nie spodobało nie załatwi. Pisała używając klawisza caps lock. Maja rzadko sie z Darią kontaktowały, nie odbierała telefonu a gdy pisała lubiła mieć szybką odpowiedź. W pewnym momencie jak tylko sie umawiały to Daria na kilka godzin przed spotkaniem dostawała od Maji informacje że rodzina przyjeżdża. To było smutne ale dało do zrozumienia że Maja nie chce sie spotykać tylko nie umie odmawiać, gdy nie odpisywała na wiadomości Maja ponaglała: "czemu nie odpisujesz" itd, bolało gdy próbowała wyjaśnić Maja nie widziała problemu, tłumaczyła że pisanie wiadomości jest ok. Były sytuacje gdzie koleżanki sobie potrafiły na więcej pozwalać. Przekraczanie granic... na przykład Alutka, czy Sandra pozwalały sobie na grzebanie po szafkach, nie pytając o pozwolenie. Alutka raz na ciasto sie załapała, nie chwaliła nie dziękowała za poczęstunek. Jednak nie wstydziła sie zatelefonować że ją brzuch boli (z obżarstwa). Sandra czuła się u Darii jak u siebie, potrafiła bez pozwolenia wstać od stołu popsikać się pachnidłem skomentować że sie jej podoba.  Jako prezent urodzinowy podarowała solenizantce wino. Wiedziała że Daria nie pije wina. Sandra najadła sie a przyniesiony w podarunki trunek wypiła. Wiedziała że Daria nie pije. Gdy Daria chciała zrobić składkową imprezkę to już sie to koleżankom nie podobało... Gdy skończyły się darmowe posiłki dla koleżanek one mniej chętne były do spotkań....aaaa to może był powód "częstszych odwiedzin" rodziny która niezapowiadana przyjeżdżała do Maji... taki dziwny zbieg okoliczności...

 

W pewnym momencie Daria zdała sobie sprawę że ból samotności lepszy jest od tego którego nie szczędzą jej koleżanki. Mężczyźni też nie byli idealni. W pewnym momencie zaczęła sie zastanawiać czy są tacy co nie upija sie, nie podnosi ręki, nie okrada, nie wyłudza pieniędzy, nie traktuje kobiety jak przedmiot. Sporo pracy nad sobą zrobiła Daria, były terapie na które cudem sie dostała, bynajmniej nie na NFZ. "Przyjaciele" z początku dziwili się że Daria nie chce rozmawiać, nie ma czasu, nie odbiera. Nie podobało sie że Daria nie jest na każde skinienie, że dzięki niej nie podbudowują swojego ego olewając... Na efekty nie musiała długo czekać były życzenia bezdomności od "przyjaciela" któremu uciech cielesnych odmówiła, było obgadywanie i złośliwości od koleżanek... części aż wstyd opisywać. Daria chciała choć odrobinę ciepła, uwagi... może nie umiała tak dobrze słuchać ale starała się, uczy sie wciąż... Nie, nikomu nie robiła na złość, nie chciała sie mścić, w końcu chroniła siebie. Daria ceni sobie dobre głębokie relacje a tamte takie nie były. Samotność boli, smutno gdy nie ma z kim zamienić kilku zdań, ale bardziej bolą łzy spowodowane brakiem szacunku. Daria pozwoliła sobie nie pozdrawiać pewnych osób, tych które skrzywdziły, część pousuwało ze znajomych, innych usunęła sama. Co ciekawe, docierają do Darii informacje że mimo trwającego latami braku kontaktu są osoby które dalej o nią pytają, sie interesują. Po co?

Brak granic podobny jest do domu który nie jest ogrodzony. Do takiego budynku każdy może wejść, a jak wiadomo nie każdy umie sie zachować, część ma ochotę testować, sprawdzać.... Bywa że są osoby które taka sytuacja kusi...

Niestety dzieci często nie są uczone stawiania granic. Rodzice , nauczyciele lubą posłuszne dziewczęta, co ciekawe chłopcom można więcej. Dzieci które łatwiej sie podporządkowują nie sprawiają problemu sie nagradza, oczywiście że ważne by człowiek uczył się życia w społeczeństwie ale ważna jest wiedza  gdzie zaczynają się i kończą czyje granice i jak tych spraw pilnować. Komuś kto w zdrowy sposób umie dbać o swoje granice łatwiej jest szanować granice innych.