Si vis pacem, para bellum

"Nowe ujęcie. Dwadzieścia lat wcześniej. Niedziela. Około czternastej. W małej schludnej willi kilkuletnia dziewczynka  czeka w oknie na tatusia . jej matka chodzi nerwowo po kuchni. Krzyczy: (zbliżenie kamery na usta wykrzywione złością) „odejdź od tego okna! W tej chwili. Jak twój słodki tatuś będzie łaskawie chciał przyjść do ciebie to przyjdzie to przyjdzie! Nie widzisz, że on ma nas gdzieś?! Ostatnio tyle razy nie przyszedł, i nawet nie zadzwonił! To ja się z Tobą męczę, a ty ciągle tylko na niego czekasz?! Doigrasz się jeszcze zobaczysz”. (ujęcie na wielką łzę spływającą po twarzy Dziewczynki)

Na dróżce do domu pojawia się Tatuś. Dziewczynka rozradowana pędzi do niego, przytula się całym ciałem, jakby chciała w niego wejść na zawsze. On ją głaszcze po głowie. Matka wypada z domku, odciąga Dziecko od Ojca: „wracaj natychmiast, nie będziesz mi tu przedstawienia na całą okolice robiła!” a do ojca: „a z panem mam jeszcze do porozmawiania”. Mała ryczy: Ale mamusiu, mieliśmy iść do zoo!!!”. „nigdzie z ojcem nie pójdziesz. To niepoważny, nieodpowiedzialny człowiek! Marsz do swojego pokoju!” (ujęcie na wściekłą twarz małej). Dziewczynka przełykając łzy szepce: „jeszcze się na tobie zemszczę!”.

Fragment książki pt: "kup kochance męża kwiaty". Foto z neta