Magda. Może tuż obok.

 10 lipca 2019 (Aktualizacja 11 sierpnia 2019) powstała petycja którą podpisało ponad 11 000 osób. Sprawa wstrząsnęła nie tylko pewną grupą a gorycz rozlała się znacznie dalej, zataczając kolejne kręgi. Rozpisywały się portale.... Mimo że opadł kurz to zapomnieć całkiem nie wolno, są tacy którzy nie zapomną nigdy... ale od początku.

 

Magda była żoną i mamą dwójki dzieci. Pomimo że była kochana i lubiana zmagała się też problemami duszy tak wielkimi że wołała o pomoc. Magda miała podwójną diagnozę  - choroba afektywna dwubiegunowa i borderline. Tutaj zaskoczeniem nie będzie że Magda miała myśli by zakończyć swoje życie. Prosiła o pomoc, lecz musiała by na nią czekać rok, to było za dużo jak na nią. Śmierć Magdy wstrząsnęła nie tylko bliskimi, dalszymi...Wielka strata dla dzieci które wychowują sie bez mamy która potrzebowała pomocy.

Z tego co wiem to jeśli ktoś stanowi zagrożenie dla siebie lub otoczenia to taka sytuacja stanowi przesłankę by ktoś taki znalazł się na oddziale szpitala psychiatrycznego. Z tego co doczytałam już samo mówienie o ataku na inne osoby lub zamiar samobójstwa o ile zostanie uznane za realne zagrożenie które może sie wydarzyć w najbliższej przyszłości może być podstawą do zamknięcia danej osoby w szpitalu psychiatrycznym nawet bez jej zgody. W trybie nagłym. Właśnie o pobyt na oddziale prosiła Magda, bez skutku.

Pięknie brzmi preambuła ustawy o ochronie zdrowia psychicznego z 19.08.1994 roku, jak dalej czytamy o fundamentalnym dobru osobistym i jego ochronie jako obowiązku spoczywającym na Państwie poprzez promocje zdrowia, dostęp do pomocy, opieki....więcej źródło klik

Tragedia kobiety, jej rodziny, bliskich, szok dla bliższych i dalszych znajomych. Poczucie niezgody na problemy w skorzystaniu z pomocy zmotywowały do stworzenia petycji  którą opublikowano 10.07.2019  a 11 453 osób podpisało. Za miesiąc będą już dwa lata, mimo że ślady w internecie są to sprawę przykrył kurz, 

Pytałam czy zmieniło sie cokolwiek, oto niektóre odpowiedzi jakie otrzymałam:

Śmierć Magdy mną wstrząsnęła. Czy coś się zmieniło? Według mnie kompletnie nic.

W szpitalu psychiatrycznym dzieci i młodzieży, lekarz dyżurny powiedział, że myśli s. to nic wielkiego z tym da się żyć. Więc nic się nie zmieniło.

w szpitalu dla dorosłych miałam tak samo. Lekarz stwierdził że mi leki i tak nie pomogą i muszę iść na terapię. W karcie napisał że mam "fantazje" samobójcze ( w momencie kiedy miałam już s w każdym najmniejszym szczególe zaplanowane ). Na szczęście jakimś cudem po tygodniu jak się zgłosiłam z zupełnie czymś innym na konsultacje doktorek zorientował się co i jak i mnie dał na oddział. Aczkolwiek stało się tak tylko dlatego że już mnie raz w szpitalu prowadził.

Od dwóch lat nic się nie zmieniło. 

Zmieniło się na gorsze bo jest więcej potrzebujących.

I będzie tylko coraz gorzej. Myślę, że współczesnemu społeczeństwu nie są potrzebni ludzie, którzy nie mogą być jego niewolnikami, którym trzeba jeszcze pomagać i troszczyć się o nich 😕 słabe jednostki są dziś wykluczane ze społeczeństwa. Taka jest prawda. W sumie to nie wiem, dla kogo ludzie kształcą się na psychologów i psychoterapeutów, skoro przeciętnego człowieka nie stać na taki luksus, jak terapia.

Niestety odpowiedzi nie napawają optymizmem ;/ Ja mam poczucie że zmieniło sie na gorsze bo faktycznie więcej jest potrzebujących. Co zostało zrobione? No coś tam... mi mignęły informacje o jakiś infoliniach dla osób mających problem związany z pandemią... Czy jeszcze są i ile jest takich infolinii nie wiem. Jestem pewna że jest to za mało, przykład? Dwa lata temu złożyłam papiery na terapie do przychodni na NFZ i czekam, miałam konsultacje i czekam dalej. Z tego co próbowałam nie można nawet sie dodzwonić na żaden z numerów tej poradni. Słyszałam ze nowych oczekujących już nie przyjmują. Gdzie mają iść takie osoby? Potrzebujących przybywa. Uważam że nie powinno sie zostawiać ludzi samych sobie, rozumiem czekać na pomoc pół roku. Ja czekam łącznie sześć lat i przez ten czas nie odbyłam jednej sesji terapeutycznej! Tak być nie powinno, że albo prywatnie albo na NFZ czyli wcale?! A co ma powiedzieć ktoś taki jak Magda komu odmawia sie pomocy? Ile jest takich osób które pozostają bez pomocy? O tym sie nie mówi. Mój partner popełnił samobójstwo, też szukał pomocy. Bezskutecznie. Dla statystyk, dla urzędników to pojedyncze liczby, dla nas bliskie osoby, rodzina, przyjaciele, znajomi... 

Mamy pięknie napisane w ustawie, są poradnie, są szpitale i to wszystko na NFZ pięknie, a jak ktoś ma więcej pieniędzy to może pozwolić sobie na opiekę prywatną. Ile jest osób które mogą pozwolić sobie na prywatną terapię za około 100 złotych za 50 minutową sesje? Oczywiście są terapeuci którzy wyceniają swój czas dla pacjenta wyżej.

Dla reszty potrzebujących jest przychodnia, są szpitale i to na NFZ, pięknie? Kwestia ile trzeba czekać, czas, dostępność usług o których czytamy w ustawie tak często rozmija sie z rzeczywistością ;(