Luźny post przed świąteczny.

Mam wrażenie że już dawno święta straciły swój duchowy wymiar, mam wrażenie że wiele jest krzyku, komercji. Jasne, rozumiem prawa rynku który stara się zmaksymalizować swoje zyski, a ludzie kupują, spirala nakręca się przed jak i po świętach gdzie pojawiają sie rozmaite kolejne okazje...

Dalej ludzie pędzą od sprzątania, zakupów i innych ważnych czy też "ważnych" spraw. Mało zastanowienia się nad sobą, wejrzenia w siebie. Dlaczego? Brak czasu i przestrzeni, a nawet gdyby kto chciał znaleźć sposobność to może być ciężko. Z każdej strony człowiek jest atakowany obrazem, dźwiękiem... te treści ryczą i wyją. Nawet spokojna piosenka potrafi być na tyle głośno że można ogłuchnąć. JAk w tym całym pędzie znaleźć przestrzeń dla siebie? Jak znaleźć odpowiedź czego sie chce? Nie, nie co muszę zrobić, spotkać... nie, czego naprawdę chcesz, czego oczekujesz. Bywa tak że to co ma cieszyć, sprawiać radość jest udręką, bo jak tu sie cieszyć z całej listy nakazów pod presją czasu.

Jak za pewne wiele z Was wie nie przepadam za świętami. Jasne, mogę złożyć życzenia, mogę przyjąć/ dać prezent nie ma problemu. Jednak postanowiłam lepiej troszczyć się o swoje granice. Świętujące osoby to często drapieżniki przepychanki w sklepach, "bójki" o taniego karpia.... czy naprawdę to jest sens świąt? Ważny jest wysprzątany "wylizany" dom ogrom jedzenia z którego sporo sie marnuje skoro więcej sie robi niż zjada, obżarstwo bywa niebezpieczne więc.... No i prezenty. Jak zobaczyłam relacje Rafała Olszaka na instagramie to mnie zatkało. Kim jest wspomniany Pan? Otóż jest psychologiem, twórcą i szczególnie chętnie lubię słuchać i oglądać to co publikuje, a oto co zrobiło na mnie wrażenie piorunujące:

Tutaj pojawia mi sie pytanie o to czy ten prezent jest naprawdę najważniejszy? Czy koniecznie musi być drogi? A może mógłby być nie materialny: na przykład wspólnie spędzony czas, uwaga....

Rok temu byłam w przychodni gdzie zasilałam szeregi osób obsługujących pacjentów. Otrzymałam zaproszenie na wigilię pracowniczą z nakazem przyniesienia czegoś od siebie! Było komentowane kto jakie ciasto... ja kupiłam, przyniosłam... mimo że było mi przykro bo czułam sie zmuszana do uczestnictwa... 

Co ciekawe jak trzeba było przynieść to byłam jedną z nich, jak były bony i inne granty to już byłam obca, no stażystka. Zabrakło empatii i pomyślenia że może kogoś kto nie dostaje nawet najniższej krajowej, kogoś kto jest na gorszych zasadach ugościć... byłam jakby przybyszem, a zgodnie z tradycją nalezy taką osobę zapytać czy ma ochotę zamiast nakazywać uczestnictwo... najgorsze było wywlekanie na środek, to było mega przykre. Była jedna osoba która lubiłam, zwierzyłam sie jej że nie lubię świąt, że jest to przykry dla mnie czas. Co dziwnego że nie potrafiła uszanować moich uczuć, nikt tam nie szanował! My świętujemy i nasza jest racja. Czy aby na pewno?

Już Konstytucja RP gwarantuje nam:

Każdy jest obowiązany szanować wolności i prawa innych. Nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje. Art. 31.1

No ale są święta, to jest kraj katolicki. A inne religie? A ateiści? Dlaczego naginać siebie by było jak ktoś chce? Po zeszłorocznej wigilii pracowniczej pozostał mi niesmak, poczucie nieuszanowania samej siebie - bo dlaczego uczestniczyłam w czymś czego nie czuję?!

Tu gdzie teraz jestem jest normalniej: dziś jest jakaś tam integracja wigilijna czy coś tam takiego w jakimś lokalu. Była lista: kto chciał sie zapisał. Jakoś nie żal mi że mnie tam nie będzie, dlaczego? Bo sie nie zapisywałam. 

Jednak jedna sytuacja podniosła mi ciśnienie, otóż pracuję sobie usiłując mieć dobry wynik az tu nagle podchodzi do mnie osoba z wyższego szczebla i mówi:

- wejdź na meeting będziesz śpiewać kolędy karaoke! 

- nie! - odmówiłam stanowczo. 

- ale weź przestań....zaśpiewaj.

- Nie! - powtórzyłam.

Gdy wspomniałam że nie obchodzę świąt a@ nie chciała słuchać tylko odwróciła się i poszła sobie. Przykre jest to że wiele osób nie widzi więcej po za czubek własnego nosa, w ogóle co to jest za nakaz śpiewania kolęd, jak można komuś w trybie nakazującym powiedzieć że będzie śpiewać kolędy. Może to dla wielu osób nie istotne ale dla mnie było to bardzo przykre bo ponoć jest ta cała wolność wyznaniowa, podobno wiara jest sprawą osobistą, więc jak to sie ma do szanowania wyboru innej wolnej istoty? Czy postępując w ten sposób na pewno ktoś taki czuje sie lepszym człowiekiem?

Ja planuję mały wypad, oj marzy mi się wyspać, wypocząć w ciszy i spokoju, z dala od zgiełku surogatu czegoś co straciło dawno swój sens, wydmuszki kolorowej migoczącej i głośnej, ale pozbawionej głębi.