ufff... już po!

 Zadzwonił dziś około jedenastej. Mówił że jest na kacu.. jechał do sklepu, narzekał na skutki chlania. Balował w centrum do 4 nad ranem. On jak chleje i jest na kacu to ok a jak ja wzięłam na drugim spotkaniu gorącą czekoladę z likierem to były komentarze: "mówiłaś że nie pijesz alkoholu", jak wziął kubek powąchał i skomentował: "fuj". No on na kacu na pewno "pięknie pachnie", już sobie to wyobrażam. Chciał podjechać, ucieszyłam sie że z klasą zrobię to co postanowiłam i nie widzę sensu odwlekania. Pytałam o której będzie a on że nie wie bo jest w takim stanie że nie chce do auta wsiadać. Dopytałam czy wieczorkiem będzie a on że raczej tak bo teraz jest w takim stanie że nie chce wsiadać do auta. 

- No tak jego awaryjne auto i umawianie się.... - myślałam...

- czuję tyle emocji - powiedziałam do niego chwytając sie za gardło.

- jakich emocji - pytał

- są bardzo intensywne ciężko mi je nazwać - serce biło mi tak mocno, stres napięcie mięśni....

Przypomniałam sobie że jego auto często sie psuje, że nie ma sie co umawiać, czekać odwlekać że nie ma do kogo mówić bo po drugiej stronie jest małe dziecko...

- mam wrażenie że meczysz się w tej relacji, chciałabym zakończyć tą znajomość - wydusiłam z siebie trzymając sie za gardło.

- co było powodem tego? - zapytał trzęsącym sie głosem

- moje wygórowane oczekiwania - tą odpowiedź miałam przygotowaną, wydawała mi sie najmniej prowokacyjna do dyskusji której chciałam uniknąć. Chciałam zachować klasę, kulturę i smak dobry. Chciałam by zapamiętał mnie jako osobę o nieporównywalnej kulturze gdy wspomina inne. 

- mówiłem ci że nie będę poświęcał ci tyle czasu co byś chciała!

- życzę Ci znalezienia relacji w której będziesz szczęśliwy, cześć. - rozłączyłam się. 

Rozłączyłam sie bo tu nie było do kogo mówić i o czym. Nie jestem psychologiem, coachem a on nie jest gotowy na coś tak wartościowego jak informacja zwrotna. To nie ta relacja, nie jestem terapeutką. Poczułam ze jemu zależało na kłótni a ja nie dałam sie sprowokować. Nie chciałam już czekać, sie łudzić bo to tylko dokładałabym sobie cierpień. Były rozmowy ale one nie przynosiły efektu. Ta relacja dużo mnie kosztowała w zamian za chemię i miły głos. Spadek chemii to kwestia czasu, on też pracował nad tym by było to szybsze - kłamstwa, odwoływanie spotkań na których narzekał, wpatrywał się w zdjęcie psa... Nie przyznałam mu się do łez, do tego że nie raz przez niego płakałam. Może szkoda może dobrze że nie powiedziałam mu całej prawdy. Tydzień temu zobaczyłam w parku wariata, osobę opętaną jakimś szaleństwem, był to widok straszny, ale warto było to dostrzec...nie ważne jak to boli. Pora zadbać o siebie, on to już jest historia. Znajomość trwała od 10 lica, nie cały miesiąc, dobrze że nie posłuchałam psycholożki i nie czekałam na jakieś zmiany... Cuda są wyjątkowe bo rzadko mają miejsce w realnym życiu. W tym przypadku lepiej wcześniej było skończyć niż później. 

Jeszcze raz dziękuję za wsparcie w komentarzach, to mocno mnie wzmocniło:*