Filmowo

Środę miałam wolną, oczywiście telefon od szefa był. Nie odebrałam, pojawił sie sms że mam przyjść w czwartek na 14. Przyszłam zaczęłam sie przebierać, przyszedł. Zaczął od tego że takie rozmowy nigdy nie są łatwe... nie miał argumentów. Na początku był miesiąc próby teraz wybiela sie że: "dałem pani tydzień na rozruszanie sie w handlu, (...)proszę szukać pracy zgodnej z pani kompetencjami". Powiedziałam że mógł mnie uprzedzić że chce sie ze mną rozliczyć i że nie jestem przygotowana by swoje rzeczy zabrać. u cisną mi sie inwektywy pod adresem tej "osoby" ale sie powstrzymam. W odpowiedzi usłyszałam: "ale to nie jest dla mnie problem(...)". Aż mi sie w głowie zakręciło. Kurcze srałam się, a tu takie podziękowanie. Mam nadzieje że w końcu trafi kosa na kamień. Pocieszające że sie ze mną rozliczył. Uważam że nie zrobiłam niczego by bez ostrzeżenia zostać tak potraktowaną.

Postanowiłam wybrać sie do kina. Było kilka propozycji ale wybrałam:

 Turkusowa suknia / Le bleu du caftan (2022) 

reżyseria: Maryam Touzani

scenariusz: Maryam Touzani

gatunek: Melodramat

produkcja: Francja, Maroko, Belgia, Dania

Mina i Halim są małżeństwem, prowadzą zakład krawiecki. Ona jest temperamentną kobietą obsługuje klientów a on jest krawcem. Interes idzie na tyle dobrze że przyjmują młodego przystojnego praktykanta imieniem Youssef. 

Tempo filmu jest takie spokojne, mimo dość trudnej tematyki jest tutaj wiele ciepła i serdeczności. Pozostaje pytanie o to czy i na ile człowiek jest mono a na ile poli gamiczny. To co dla jednej osoby jest patologią u kogoś innego jest do zakceptowania, mocno mnie pewne podejście i cała sytuacja zdziwiły. 

U nas kolor czarny jest kolorem żałoby wiem że są kraje gdzie taką funkcję pełni biała barwa ale w pierwszym momencie było to dla mnie dziwne. W całym filmie nie ma chyba zadnych urządzeń są relacje ktoś na kogoś czeka, przychodzi a jak dzwoni to dzwonkiem przed drzwiami. To film o relacjach uczuciach, dla niektórych może wydawać sie nudny.