Dla kogo pies bojowy?

Zastanawiam się czy istnieje grupa psów o których krąży tyle opinii co o bulowatych? Począwszy od mitów i baśni – te na ogół są negatywne. Aż po pozytywne. Obie opinie mają tendencje skrajne. Na przykład mity o szczękościsku, i baśniowe historie wzmacniane doniesieniami którymi media bombardują. I nikt później nie wnika, w kulisy zdarzenia to znaczy, że na przykład ktoś po pijaku bawił się w pogromcę zwierząt etc. Prawda jest też taka, że zwierze też czasem ma prawo mieć gorszy dzień i zwyczajnie zaszyć się w cień, i mieć spokój. Ale kogo to obchodzi? Nie prawdaż? Liczy się tylko to, że ugryzł.

Nikomu nie przyjdzie do głowy, że zawinił drugi koniec smyczy… który na przykład pokłady energii psiej mógł przekierowywać w agresje, gdyż chciał by pies leczył jego kompleksy.

A nie taki właściciel jest właścicielem nadającym się by mieć takiegoż pieska. Cechy które powinien posiadać kandydat na właściciela:

- wiedza znajomość psich zachowań specyfiki danej rasy…

- dobrze, jeśli wcześniej zetknie się z rasą by nie mieć wątpliwości

- powinna być to osoba aktywna, władająca ilością czasu by zapewnić pieskowi rozładowanie energii

- poświęcać psu czas na treningi, ćwiczenia. Taki piesek to czasochłonne hobby.

Prawda jest taka: zmęczony pies to szczęśliwy pies!

Ale zdarzają się i tacy zakompleksieni którym potrzebny jest pies by tuszował to.  A to już dobrze nie wróży. Bo piękno psa to nie jest jego agresja skierowana przeciwko istotom żywym.

Pies doskonale zdaje sobie wprawę z tego kto naprawdę jest jego właścicielem. Bublowate szybko się uczą. Są mądre….

jako psy użytkowe nie mają znaczenia (z wyłączeniem walk, na szczęście zabronionych). Jako psy stróżujące, żadna z tych ras w naszych warunkach klimatycznych się nie sprawdza (nawet rosły rottweiler miałby kłopot z bieganiem całą noc przy 30 stopniach mrozu, a co dopiero mówić np. o amstaffie w wysokim śniegu) – tę rolę znacznie lepiej spełni owczarek niemiecki, który ma solidne futro i wygląd również wzbudzający respekt. Poza tym – do stróżowania nie jest potrzebna większa pobudliwość, wystarczy naturalny instynkt ochrony własnego terytorium. Agresywny pies może przestraszyć amatora, ale fachowy napastnik łatwo sobie z nim poradzi, prowokując do ataku.

              Jako psy obronne również nie maja większego zastosowania, ze względu na wysoki stopień pobudliwości. A polskie prawo bardzo nie lubi, jeżeli ofiara zrobi zbytnią krzywdę napastnikowi, przekraczając granice obrony koniecznej. Więc jeśli pies nie jest ratlerkiem, tylko np. amstaffem i – nie daj Boże – po szkoleniu, to na widok bandziora lepiej od razu zamknąć go gdzieś na cztery spusty, bo jakby tak zaatakował (a jeszcze szarpnął porządnie, zamiast dać klapsa łapą), to właściciel resztę życia spędzi za kratami.

„Do niedawna o psach bojowych w Polsce prawie nikt nie słyszał. Hodowane były przez garstkę zapaleńców, którzy wiedzieli, jak z nimi postępować i nie było mowy o wypadkach. Dopiero wraz z rozwinięciem podziemia walk psów i złej sławy, rozpoczęła się moda na te rasy i zwiększanie zagrożenia. (Nie da się ukryć – w niefrasobliwych rękach pobudliwy pies to prawdziwa bomba zegarowa. A jeśli ktoś przypadkowo lub celowo budzi w takim psie wypracowane na przestrzeni pokoleń zachowania agresywne a nie potrafi bądź nie chce ich kontrolować, może doczekać się prawdziwego psychopaty). Ustawa ,,kagańcowa’’ nic tu nie zmieniła. Jedynie wprowadzenie wysokich kar i nawiązek dla właścicieli agresywnych psów spowodowałoby, że co niektórzy zaczęliby się zastanawiać, czy przyjemność z posiadania ,,postrachu dzielnicy’’ jest warta ponoszonych kosztów; a może jednak labrador lub dalmatyńczyk? Tym sposobem na ulicach zrobiłoby się spokojniej, zaś sympatycy ras ,,wyjątkowych’’ mogliby w spokoju hołubić swoje żywe buldożery, budować strony internetowe, pokazujące światu urodę ich byczogłowych pupilków i urządzać konkursy literackie na najbardziej ,,duszoszczypatielnyje’’ deklaracje miłosne pod adresem rasy.”

 źródło