Dwie skrajności Marek i Eryk

Na dniach w skrzynce pocztowej znalazłam pocztówkę:

Wywołała uśmiech na mojej twarzy. Miłe toJ bardzo. Eryczka poznałam przez portal społecznościowy badoo. Kulturnie jako iż on jest za granicą wysłałam mu eska z podziękowaniem. Miły człowiek.

A teraz z innej "beczki". Wczoraj, jako, że miałam kończący się okres rozliczeniowy, i dość spory pakiet złotówek, postanowiłam zadzwonić do kogoś. By wykorzystać aby nie przepadło skoro i tak zapłacone, to co ma się zmarnować....

Wypadło na Pana Marka którego poznałam przez "biuro" matrymonialne. Marek jest „właścicielem” firmy budowlanej, rozwodnikiem, mieszkającym samotnie w ogromnym domu w mieście. Okazało się, później że jak zwykle to co babka zbiura mówiła to ściema, bo gość okazał się jest zwykłym robotnikiem (miał brudne paznokcie, pomięte ubranie, niezbyt świeże), z wsi oddalonej 15 km od tego miasta, a na domiar był żonaty (czyli bez rozwodu). Dzwonię witam się, przedstawiam z imienia pytam co u niego? Jak tam znalazł już kogoś przez to biuro (przez które się poznaliśmy)?

Opowiada mi o jakieś dziewczynie (podaje nazwę mojego miasta). Ją jedyną poznał i z nią jedynie się spotkał (no to więc muszę być ja) a on o sobie, że taki elegancki, kulturalny, grzeczny… a jedzie na mnie, jedzie, jedzie, jedzie… miedzy innymi że brzydka (to nie widział mojego zdjęcia?!), że taka i owaka… a ja jeszcze się dopytywałam a on niestworzone rzeczy opowiadał, że z dwudziestoma psami mieszkam, i inne interesujące szczegóły…

W pewnym momencie pyta skąd jestem a ja odpowiedziałam dość ogólnie, on pytał dokładniej w końcu jak się zorientował był wielce zdziwiony:

- ale się wjebałem – po czym się rozłączył. Ani do widzenia, przepraszam, nic...

Wysłałam mu smsa, że dobrze wiedzieć co kto o mnie myśli, oraz, że dziękuję za opinie. Nie odezwał się. Hehhh… nie sztuka w nieodzywaniu się sztuka w utrzymywaniu  kontaktów, w końcu gdybym przez to „biuro” chodź dobrego kolegę znalazła byłabym zadowolona.

 Na koniec przypominam o moim rozdaniu: