Naj­pierw pies nie lu­bi ko­ta, a do­piero po­tem szu­ka argumentów. - anonim

Dawniej komunikacja miedzy ludźmi wyglądała inaczej… dawno dawno temu… trzeba było osobiście albo przez pośrednika, potem długi długi czaaass… była poczta. Ludzie pisali listy, kartki, odwiedzali się, gdy weszły telefony z początku mało kto miał ten cud techniki!

O dziwo ludzie jakoś częściej się komunikowali…

Dziś mamy szereg rozmaitych możliwości maile, video rozmowy, telefony i w co tam jeszcze technika nas nie wzbogaciła, jednak paradoxalnie częstotliwość kontaktów międzyludzkich jest coraz rzadsza…

Przeważnie mówimy: praca, praca, praca. Prawda, że mamy obowiązki jesteśmy zabiegani, ale nie wierzę,  że ktoś tygodniami nie ma czasu napisać smsa, czy zadzwonić choćby na kilka minut.

Sprawa, która mnie dotknęła w jakiś sposób:

 Przez biuro poznałam chłopaka młodszego kilka lat, ale nie ważne. Rozmawialiśmy raz czy dwa, potem wiadomości na FB ale odpisywał rzadko.

Przykład po trzech tygodniach gość pisze:  
                                                         

„Cześć przepraszam ze się ostatnio nie odzywałem i trochę zaniedbałem nasze relacje ale miałem trochę problemów a potem wyjazd na wieś gdzie nie bardzo bo musiałem troszkę odreagować:)

Jeśli masz jeszcze ochotę się ze mną spotkać to może dzisiaj lub jutro, co ty na to? albo jakiegoś innego dnia”

Pierwsza myśl: Boże! Człowieku za kogo Ty się uważasz! I za kogo mnie masz! Jeśli ma mnie w nosie to nie musi pisać wcale! Nie wierzę, że trzy tygodnie był tak zajęty, że nie zdołał wysłać jakiegoś smsa…

Co nagle się odzywa i chce się łaskawie spotkać. Czy ja mam na imię „desperatka?”. Aha „Ty”, „Ciebie”, „Tobie” pisze się z dużej litery. Można być dyslektykiem, można być prostym człowiekiem, ale braku kultury nic nie usprawiedliwia.

Po za tym czy on uważa, że ja tylko czekam na ruch z jego strony?

Pewnie by mnie to nie ruszyło, ale zauważyłam, że to jakaś plaga.

Co jak co, ale nie cierpię takiego olewackiego podejścia! Nie mam pojęcia za kogo oni się uważają tak traktując? Nie mówię, że nie wiadomo czego wymagam i jak to widzę, ale razi mnie takie zachowanie.

Na koniec napiszę, że dziwne, że tacy „wspaniali” amanci tkwią w biurach matrymonialnych i w Internecie,

 a panowie potrafiący się zachować mają żony i ułożone życie. Zapomniałam dodać, że Panowie mający okolice czterdziestki, kulturalni a nie „nowocześni” mający wątpliwości kto płaci w knajpie, no tak bo z reguły potrafią zaprosić gdzieś kobietę bynajmniej nie w krzaki. Często potrafią się ubrać, jakoś wglądać, czymś zainteresować… ehhh gdyby nie ta „wada” natury stanu cywilnego…

A nie tkwić zadufani w sobie i swojej „nowoczesności”.

Kto temu winien? Mamuśki hodujące te „bustwa” (specjalnie pisane z błędem!) bublowate! I niech sobie nie myślą, że tylko przyszła kobieta będzie miała udrękę! Bo na dobrą sprawę robi krzywdę nie tylko synalkowi, którego życie zweryfikuje bardzo prawdopodobne w przykry sposób. Ale także i sobie, gdyż mierna pociecha na starość z takiego egoistycznego gnojka!