Historia pewnej znajomości - opowiadanie.

Daria i Bernard spotykali się na płaszczyźnie czysto przyjacielskiej, łączyło ich wspólne poczucie humoru, zamiłowanie do filmu. Mimo, że nie pasowały jej niektóre zachowania mężczyzny uznała, że każdy ma wady.

Daria poznała i związała się z Marcelem potem Bernard poznał Adele. Jednak Daria i Bernard nie przestawali się spotykać we dwoje, troje czasem czworo.

Dojrzały już Bernard oświadczył się, potem ożenił z Adelą, jednak związek Darii nie przetrwał, i dalej spotykali się z Bernardem, czasem także z Adelą. Mimo, że Daria nie lubiła chyba nigdy Adeli nie dała tego poznać po sobie.

Daria związała się z Edwardem sporo starszym od siebie mężczyzną. Zamieszkali razem ale nie była to sielanka. Edward pił. Mijały lata, oczywiście spotkania Darii i Bernarda były rzadsze, czasem towarzyszył im Edward. Edward był zazdrosny… zarzucał, że Daria i Bernard nie są sobie obojętni, i że małżeństwo z Adelą nie potrwa długo.

Adela kilkukrotnie podkreślała, że Bernard jest jej mężem. Dla Darii był to po prostu kolega. Nie patrzyła na niego nigdy jak na mężczyznę, czyjegoś męża. Był kumplem i tyle!

Jednak stało się coś co nieodwracalnie zmieniło stosunek Darii do Bernarda:

Pewnego wieczora gdy wróciła z pracy Edward leżał na łóżku. Martwy.

Zadzwoniła do Joanny, która poradziła jej by zanim matka przyjedzie poszukała upoważnień, dokumentów, lecz przede wszystkim testamentu. Uspokajała… Daria była zrozpaczona, osamotniona, czuła usuwający się spod nóg grunt. Tym bardziej, że nie znalazła testamentu, upoważnienia. A konto do którego miała upoważnienie zostało zamknięte. Edward także otworzył nowe w innym banku, tego samego dnia.

 Zadzwoniła także do Bernarda.  zwyczajnie ścięło ją z nóg to co usłyszała od swojego kolegi: no cóż sam sobie zasłużył, no a ty będziesz musiała się wynosić z jego domu.

Byłam jeszcze bardziej zagubiona… policja, pogotowie… wszystko jak z filmu…

Mama zmarłego była zrozpaczona: to był jej jedyny syn, który zmarł… płakała: Pani Pani Dario znajdzie sobie faceta, a co ja mam zrobić – płakała bezradna…

Chciała by dziewczyna zadzwoniła do zakładu pogrzebowego. Ale skąd numer?! Nie mając do kogo – bo to była dość późna godzina, zdecydowała się zatelefonować do B. odebrała jego żona Adela, która to rozłączyła się bez słowa. Nie wierząc w to kim jest zadzwoniła ponownie i… usłyszała pocztę głosową. To całkowicie i nieodwracalnie zmieniło jej stosunek do tego „wspaniałego małżeństwa”.

Może to samotność sprawiła, że spotkała się kilka razy w dość długich odstępach czasu. Stopniowo przestawała odbierać telefony, odpisywać wiadomości.  

Pewnej niedzieli poczuła potrzebę wizyty w zborze. Gdy siedziała na kazaniu zauważyła spóźnionych Bernarda i Adelę; chciała jednego: by nie zajęli miejsca obok; co się na szczęście nie stało. Jednak zrobiło jej się tak niesamowicie duszno, że musiała wyjść.

Po za budynkiem, widziałam, że nie wróci już tam.

Wspaniali cudowni Polacy chwalący dobroć Pana! Dobry jest Pan i łaskawy bo mają prace stałe. Mieszkanie, auto, wczasy zagraniczne i chwalą Pana. Być może jestem zazdrosna… - pomyślała.

Znajomość jej zdaniem była zakończona, i nie chciała utrzymywać znajomości z dawnymi znajomymi. Bernard napisał jej zdziwiony jej wyjściem, żałował gdyż miło by było porozmawiać. Oburzona Daria nie odpisała.

Tak dalece mierziło ją towarzystwo małżeństwa, że nawet na ulicy przechodziła na drugą stronę by ich nie mijać. Omija sieć w której pracuje Adela, nie odpisuje nawet na życzenia świąteczne. Mijają kolejne miesiące… lata…

Na dniach Daria odprowadzała koleżankę na  przystanek, wracając do domu zaszła do nowo otwartego sklepu, poczyniła zakup i trochę zagadała się z pracownicą.

Gdy wychodziła natknęła się na Bernarda:

Zmieniłaś numer telefonu? – zarzucił jej oskarżycielskim tonem.

Rzuciła coś w odpowiedzi zaskoczona.

Nawet na życzenia świąteczne nie odpisujesz!

Najlepszego – rzuciłam i wyszłam ze sklepu.

Chciała być po prostu z daleka od tego człowieka.

Wszystko wszystkim jednak wobec śmierci jesteśmy bezsilni, bez wyjątku! Nawet nie lubiąc czy nienawidząc kogoś kultura zobowiązuje do pewnych zachowań.

Idąc ciemną drogą zastanawiała się czy czegokolwiek życzy temu człowiekowi.

Bernard i Adela swoim zachowaniem zwolnili mnie z kultury i nie mają prawa oczekiwać ode mnie normalnego traktowania, po prostu mam dla nich mnóstwo pogardy za postawę na którą nie znajduję słów! Rozumiem, że mogli mnie nie lubić czy nienawidzić, rozumiem wiele ale tego jak się zachowali nie pojmę nigdy! – myślała patrząc przed siebie, zmierzała pustą oświetloną latarniami drogą.