Auto terapeutycznie II

Dzwoniłam do brata smuglera powiedział że nie ma czasu. Po rozmowie z koleżanką zdecydowałam iść do mamy Roberta. Akurat wychodził synunio od mamuni. Potraktował mnie jak obcą osobę. Puściły mi nerwy! Rodo cieszył się do niego a on udawał że go nie zna… tłumaczył, że nie wiedział co powiedzieć, że ze spółdzielni wcale nie chcieli gadać… Wróciliśmy do jego mamy. Początkowo nie chciała mnie wpuścić – pierwszy raz się widziałyśmy. To było przykre… dziwne że nie mam szczęścia ani do facetów ani teściowych… ostatecznie Robercik wziął psa i mnie za rękę i weszliśmy. Płakałam, mówił żebym przestała nie mogłam… mama Roberta mówiła że moja mama na pewno mnie przyjmie… dała mi paczkę chusteczek a synkowi pieniądze.

Gdy wyszliśmy smugler powiedział że musi iść jakieś pieniądze załatwić – ale sam. Miał coś załatwić.

Wiedziałam że na nic nie mogę liczyć. Zadzwoniłam do koleżanki, rozmowa pomaga mi. Ale nie zmienia sytuacji…

Gdy już naprawdę nie miałam wyjścia zadzwoniłam do mamy. Nie oczekiwałam że mi oszczędzi. Żądała bym wróciła do domu, powiedziałam że jestem z Rodo. Zgodziła się.

Ja jednak nie chciałam wracać – włóczyłam się po mieście zastanawiając co zrobić?! Kupiłam psu karmę…chodziłam myśląc…. Chyba za dużo wrażeń…a ile jeszcze przede mną. Zwłaszcza tych u mamy chciałam uniknąć…

Poszłam z Rodo do knajpy gdzie można z sieci bezprzewodowej korzystać. Dobrze że zgodzili się bym z psem weszła. Napisałam maila do dostawcy że rezygnuję z Internetu, by już nie naliczali za usługi z których nie korzystam. W sumie fajna sprawa! Umowa na czas nie określony w każdej chwili można zawiesić, czy zrezygnować bez konsekwencji. Dla tego byli przynajmniej dla mnie bezkonkurencyjni.

Napisałam informacje na blogu, że znikam... Nie miałam sił ani czasu na wyjaśnienia.

Mieszkanie u mamy ma to dobre i złe strony. Doceniam że mnie przyjęła, tym bardziej z Rodziakiem. Daje jeść, mam gdzie spać. Tyle. Sielanki nie ma: ataki na mnie, na Rodo, roszczenia, żale z całego życia do teraz. Wszystko jest problemem: pies, ja wielkim nieszczęściem. Przykro mi tym bardziej.

Specjalistki do których m. dzwoni radzą jej by nie ponosiła konsekwencji moich niepowodzeń życiowych, utwierdzą ja w przekonaniu, że jej należy się ode mnie wszystko niezależnie od okoliczności bo ona jest mamą a ja dorosłą córką. Gdybym ja poszła (co kiedyś uczyniłam) krzykiem i histerią reagowały na prośbę pomocy. Twierdzą że mam wspaniałych rodziców i absolutnie są przekonane że to rodzice są gotowi do pomocy

Mój dom – mamy zdaniem - jestem jak mam płacić. Ale żeby dostać klucz to już nie. Żeby kogoś zaprosić, opiekować się psem kotem to nie! Tłumaczyłam że z opieki są od razu pieniądze którymi mogę opłacić telefon który mam na abonament, mama stwierdziła że to głupie pieniądze. Jak pieniądze mogą być głupie?! Jeśli są to dobrze, nie ma jest źle.

Prosiłam błagałam mama widzi same wady. Podejrzewam że kuło by ją w oczy to że choćby w najmniejszym stopniu ma ograniczone pole kontroli nade mną. Ah i córeczki które nie pracują bo nie muszą. A ja muszę.

Internet w domu jest na mamę ale mimo że zepsuty od dłuższego czasu nikt z tym nic nie robi. A płacić i tak mama musi. Zastanawiam się nad wzięciem Internetu na siebie, ale bez sensu jest w kryzysowej sytuacji brać dodatkowe zobowiązania na siebie. Tym bardziej, że już mam telefon na abonament… tak jak mamie tłumaczyłam zanim znajdę prace zanim dostanę pieniądze mija czas… a faktury trzeba płacić skrupulatnie…