Świat Tiny

Kontynuacja, fragment zaczerpnięty z "Chłopiec chowany jak pies i inne historie z notesu psychiatry. Czego o miłości i zdrowieniu uczą nas straumatyzowane dzieci." Bruce D. Perry, M.D., Ph.D. i Maia Szalavitz

"Prowadząc auto, podobnie nie zwracasz uwagi na wykonywane czynności i tylko skanujesz drogę pod kątem nowości lub tego co jest „nie na swoim miejscu” jak na przykład ciężarówka zjeżdżająca z naprzeciwka na twój pas. W ten sposób odciążamy percepcje i dzięki temu możemy natychmiast zareagować na bodziec, który w jakiś sposób „odstaje”. W drodze ewolucji sieci neuronalne stały się niezwykle wrażliwe na każdą nowość ponieważ te właśnie bodźce mogą oznaczać kluczowe dla przeżycia zagrożenia lub sposobność.

      (...) Tina rozwinęła neuronalnie zestaw skojarzeń równie niefortunny, jak to co ją spotykało: wykorzystywanie seksualne we wczesnym dzieciństwie. Pierwsze doświadczenia z facetami odwiedzającymi matkę oraz z dorastającym oprawcą seksualnym ukształtowały jej pojęcie, czym są mężczyźni i jak na nich reagować. Wczesne doznania z osobami, które nas otaczają, kształtują nasze całe spojrzenie na świat. Z powodu  olbrzymiej ilości informacji z jakimi każdego dnia konfrontowany jest nasz mózg, musimy w odgadywaniu co naprzynosi świat polegać na wcześniej wyrobionych wzorcach. Jeśli są one anormalne, nasze zachowania będą zmierzać w stronę dysfunkcji. W świecie Tiny, więksi od niej mężczyźni stali się przerażającymi, wymagającymi kreaturami, zmuszającymi ją i jej matkę do usług seksualnych. Skojarzony z nimi zapach, wygląd, sposób poruszania się i barwa głosu wplotły się w zestaw „dyskietek pamięci” według których dziewczynka odgadywała sens świata.

      Dlatego pierwszego dnia w moim gabinecie, gdy została sam na sam z dorosłym mężczyznom wniosek, że oczekuje on od niej seksu był dla niej absolutnie naturalny. Kiedy w szkole obniżała się i próbowała inicjować seksualne zabawy z dziećmi, modelowała jedynie swoją wiedzę o tym jak należy się zachowywać. Nie myślała świadomie o tym, co robi. Automatycznie odgrywała zestaw czynności należących do toksycznych skojarzeń  - wdrukowany jej wypaczony wzorzec seksualności.

      Niestety, jedną godziną terapii tygodniowo było nie możliwe przerobić ów zestaw skojarzeń Tiny. Mogłem modelować jako dorosły mężczyzna inne zachowania, pokazując jej, że są sytuacje, gdzie aktywność seksualna jest niewłaściwa i mogłem uczyć ja panowania nad impulsami, ale to wszystko, jakkolwiek pozytywnie, działało obok i nie dotykało jej wdruków seksualnych. To nie mogło zastąpić dyskietki wytłoczonej w jej świeżutki, kształtujący się dopiero mózg – wypalonej w nim wzorcowanymi przez oprawcę co tydzień przez dwa lata wczesnymi przeżyciami. Pojąłem, że będę musiał dowiedzieć się więcej o ludzkim mózgu: o tym jak on pracuje, kształtuje się i zmienia swoje systemy i włączyć tę wiedzę w praktykę terapeutyczną, zanim będę mógł choćby zacząć lepiej pomagać dzieciom takim jak Tina – pacjentom, których życie i pamięć zostały na wiele sposobów zniszczone przez wczesną traumę."

Gdy czytam podobną tematykę zastanawiam się nad sankcją dla zwyrodnialców pokroju siostry Bernadetty. Zastanawiam się czy takowa kara w ogóle istnieje. Ja tutaj widziałabym taką która nie ma za zadanie nasycenia rozemocjonowanej gawiedźi (która szybko zapomni o sprawie), lecz taka która przyniesie maksymalnie największą ulgę ofierze. I nie ważne ile "świętobliwa" ma lat, jakie znajomości i w co wierzy! Priorytetem powinna być ulga, i zadośćuczynienie ofierze.