Historia jakich zapewne wiele...

Kasia i Tomek są małżeństwem. Kasia jest sekretarką Tomek kierowcą Tira., jako że często nie ma go w domu gospodarstwem zajmuj e się Kasia, to jej wypłata 1 500 złotych idzie na opłaty, jedzenie, jej mąż swoją wypłatę inwestuje, to niby wspólne pieniądze jednak w żadnym z dokumentów nie ma Ksi, wszystko (za wyjątkiem części domu) jest na Tomka. Kasia nie ma oszczędności  na swoje imię i nazwisko. Wszystko jest „wspólne”. Dom w którym mieszkają także jest wspólny… z teściami. Teściowej nie podoba się synowa, neguje jej pracę, zarobki, jest zdania że syn mógł trafić lepiej. Kasia zauważyła że jej biurko, toaletka, a nawet kosmetyczki są przeglądane. Kasia rozmawiała z teściową że nie życzy sobie szperania w jej osobistych rzeczach, zwłaszcza otwierania korespondencji. Niestety rozmowy nie przyniosły rezultatu, zaczęły się wyzwiska i podejrzenia że skoro tak jest to synowa ma coś do ukrycia! Nikt nie może do Kasi przyjść bo teściowa robi awanturę. Problemem jest także kot teściowej który sika znacząc teren nie tylko wokół domu ale  i w nim… żadne prośby, rozmowy nie przyniosły skutku.

Kasia zdecydowała się skorzystać z bezpłatnej pomocy prawnej którą oferuje „Centrum Wsparcia Kobiet”. Nieprzyjemne Panie na pytanie gdzie jest regulamin do akceptacji którego miała się zobowiązać pracownica podniosła głos mówiąc że na tablicy na korytarzu i wskazała palcem drzwi wyjściowe.

Prawniczka przyznała że Kasia jest ofiarą przemocy domowej, na początku poleciła także wizytę u terapeutki, psycholożki która to wzmocniłaby samoocenę Kasi. Pani mecenas  poleciła nagrywanie teściowej informując że jej nie pomoże i że musi sobie sama radzić: sama nagrać, sama zdobyć dobry dyktafon. Kasia powiedziała o agresywnych działaniach teściowej jak pewnego dnia mało jej ze schodów nie zepchnęła, poszła na policje gdzie powiedziano jej że nie zajmują się tego typu sprawami rodzinnymi i od tego jest sąd cywilny. Prawniczka zaczęła krzyczeć na petentkę że jest to sprawa karna a nie cywilna, i jeśli będzie się sytuacja powtarzała to wzywać policje. Kasia wspomniała że była taka sytuacja gdzie odmówili interwencji w odpowiedzi prawniczka kręciła oczami, ostatecznie odsyłając do przełożonych. Zapytała czy teściowa leczy się psychiatrycznie na co Kasia odpowiedziała iż z tego co wie teściowa chodziła do psychologa. Prawniczka znowu się uniosła: „pytałam o psychiatrę, nie wiem czy pani widzi różnice”.

Gdy Kasia zapytała o problem z kotem prawniczka odpowiedziała że to jest sprawa teściowej. Ten dom to jest naszawspółwłasność – poinformowała Kasia.

- „To musi być współ zgoda”. Na tym się rola prawnika kończy.

- a jeśli nie ma tej zgody?

- to co ja mam przyjść tego kota zabrać? - wie Pani co? Ja też mam kota też sika gdzie chce i jestem zadowolona. Proszę tu podpisać – podając kartę.

Cała „konsultacja” trwała może z 20 minut, Kasia poczuła się jak mięso armatnie, w tej całej machinie… jak ktoś kto jest tylko po to by się podpisać, by Pani prawnik mogła dostać pieniądze za „poradę”. Kasia szła ulicą… gdzieś brzmiały jej zdania wypowiadane przez prawniczkę: „my Pani nie pomożemy”, „musi Pani sama”. Pani prawnik poleciła Kasi jako ofierze przemocy domowej wizytę u pani terapeutki, jednak Kasia po tych doświadczeniach nie ma ochoty na jakikolwiek kontakt z tą instytucją.