Auto terapeutycznie.

Byłam w autoryzowanym punkcie Yankee Handle – wow! Ileż tu wspaniałości co wybrać? Tyle wosków świeczek świec rozmaitych… Pani bardzo fajna miła – kontakt z nią to przyjemność! Naprawdę potrafi doradzić pokazać zaprezentować. No trafiło na grunt podatny… kulam więcej niż planowałam. Pewnie zajrzę tam jeszcze nie raz…. Ten wybór można oczopląsu dostać. Zakupiłam cztery woski:

Black plum bossom – gdy wosk wąchałam nie robił na mnie tak wielkiego wrażenia. Dobrze, że zaufałam sprzedawczyni: gdy go zapaliłam uwolniony zapach był nieporównywalny… niczym dobre perfumy. Kwiat czarnej śliwkiJ

Margarita Time – przyjemny, lecz nic szczególnego.

Sweet apple – jeszcze nie paliłamJ)

 Vanilla Honey – też jeszcze nie paliłamJ

Uwielbiam woski! Świeczki nigdy nie miałam po za tym nie wiem czy bym się zdecydowała. Cenię sobie różnorodność zapachów. Woski są w sam ras małe, tańsze od świec i można częściej zmieniać. Jak się często pali jeden zapach nos się przyzwyczaja niestety i gdzie tu przyjemność?! A tak kupuję wosk za około 7 złotych i mam na cztery razy. Palę ile chcę jak chcę, zmieniam kiedy mam ochotę – super sprawaJ nie mogę się doczekać aż zapalę jabłuszko i miód z waniliąJ. Tak mnie kwiat czarnej śliwki zauroczył… chyba szybko go wypalęJ

      Im bardziej zbliżałam się do domu mojej mamy tym bardziej chciałam uciec jak naj dalej. Człowiek dorosły musi wybierać racjonalnie nie koniecznie kierować się przyjemnością  czy dyskomfortem.

Moja młodsza siostra nawet nie przyszła powiedzieć głupiego cześć. Teraz tak sobie myślę że może nie do końca jest to coś osobistego. Już jak była młodsza i ktoś przychodził chowała się z lękiem nie chcąc się pokazywać. Fakt przez te lata po za domem odzwyczaiłam się, zapomniałam a może zamroziłam pewne rzeczy.

Rozmowa z moją mamą która mnie lekceważyła w wielu momentach dzieląc uwagę pomiędzy mnie a program Jaworowicz. Przykre. W końcu nie widujemy się codziennie. Wspomniałam że oglądanie na noc takich rzeczy obniża nastrój. Mama odpowiedziała że ma chorą córkę i chce wiedzieć o problemach. Wyraziła też chęć wystąpienia w telewizji celem dowiedzenia się więcej o córce. Pytała czy chodzę na grób ojca, powiedziałam że nie. Wypomniała mi że na grób do obcych ludzi chodzę a do ojca nie.

Jeśli czuję wdzięczność, potrzebę zapalenia raz na jakiś czas znicza na grobie to jest to moja prywatna sprawa. O ile zaprzyjaźnionego zakonnika można poniekąd nazwać osobą obcą to TŻ z którym mieszkałam kilka lat to już nie bardzo. Szkoda i żal człowieka. Aż ściska mnie w środku że nigdy już z nim nie porozmawiam… człowiek zaczynał od pracy w torach przez wszystkie szczeble doszedł „do góry” do biura. Dyrektorem nie był ale 17 lat pracy w jednej firmie patrząc okiem osoby znającej z życia dzisiejsze realia pracy a poprzedni ustrój z opowiadań wydaje się kawałem czasu. Człowiek niezwykle mądry, wykształcony ale niestety nie cwany jak mawiał hehhh…

Wracając do mojej mamy i siostry najmłodszej zrobiły mi przestawienie jakie to one biedne Internetu nie mają, siostra musi chodzić do biblioteki… Kolejny dowód biedy to gdy żaliła się na stary telefon usiłuje uruchomić – stary model chyba ta legenda 3310. Że ja mam nowoczesny telefon. Nie wiem czy telefon SAMSUNG GT-S5610 Metallic Silver można nazwać nowoczesnym? Dziś nowy telefon nie jest problemem. Znam osoby w dodatku nie pracujące które wymieniają często telefony. Po za tym dziś jest tyle ofert i możliwości że nowy telefon nie jest żadnym problemem. Czy i jaki naprawdę ma telefon – co mnie to interesuje. Po co to przedstawienie?! W dzisiejszych czasach numer kontaktowy ma każdy bo jak inaczej ma się na przykład pracodawca skontaktować?

Jakoś nigdy

Nie mogłam znaleźć wspólnego języka z mamą. Z siostrami było ciut inaczej, ale to rodzice zadbali byśmy się jako siostry nie przyjaźniły. Jak jako dzieci rozmawiałyśmy tata potrafił powiedzieć: „nie macie nic lepszego do roboty niż jej słuchać! Toż to głupie jest”. No i tak zostało żem nie godna uwagi, rozmowy której miejsce…

Nigdy nie pojmę ich motywów dlaczego tak a nie inaczej. Relacja rodzic dziecko jest szczególna. Dziecko potrzebuje czuć się kochane, zauważone rany doznane zwłaszcza we wczesnym dzieciństwie bolą całe życie. By być rodzicem nie trzeba kwalifikacji chodź to tak ogromnie odpowiedzialna funkcja! Mama pytała czy tata mnie odwiedza. Ja jakoś nie wierzę w duchy. Po za tym jedyną osobą którą by odwiedzał była by zapewne jego najukochańsza małżonka. Nigdy nie zrozumiem mojej mamy, ani taty, który nie żyje i choć dziwnie się jakoś z tym czuję bo to jednak ojciec to nie mogę powiedzieć że go kocham, jestem mu wdzięczna za coś. Nie czuję potrzeby celebrowania rocznic jego śmierci, urodzin, imienin – tym bardziej że za życia nie pamiętał o moich.

Ale to moje zdanie, moje odczucia.

Brak internetu to problem, zwłaszcza gdy jest potrzeba by sprawdzić połączenie komunikacyjnej natury. Dobrze, że mimo późnej pory Tomek odebrał. Jestem mu niesamowicie wdzięczna za to! Dzięki niemu uniknęłam dodatkowych czterech godzin w znienawidzonej miejscowości. Zastanawiam się jak bym mogła mu się odwdzięczyć… tyle razy mi pomógł…. Znam człowieka co prawda wirtualnie: gdzieś tam na niemalże drugim końcu kraju mieszka. Choć nie widziałam na oczy pamiętam i wdzięczność czuje!

Gdy wysiadłam żona (TŻ, Robercie) czekała na mnie na dworcu. Czułam szczęście, bezpieczeństwo… chciałam rzucić mu się na szyję i ucałować, choć wiem że tego nie lubi, więc nawet starał się iść kilka kroków przede mną w końcu nie wytrzymałam: rzuciłam się na szyje, wyściskałam i ucałowałam. W domu aż ścianę pocałowałam z tego szczęścia że jestem daleko od rodzinkiJ. Ale nikt nie wtrąca mi się w to kiedy ile i co jem! Jak jestem ubrana, uczesana. Nie ma wiecznej i niezmiennej krytyki: że śmierdzę, że ubrania nie takie, a że za bogata jestem, a że mam za dużo, a że żyję ponad stan, a że śmierć Adama to moja wina. Rozpamiętywanie co było x lat temu. Winy, nieporozumienia, co kto powiedział.

K*&^ z MOPSu i ich ploteczki. Swoją drogą w Polsce stołek w tamtym mopsie to fajna sprawa!  zwłaszcza gdzie mieszka moja mama: siedzą żrą, kawę piją imprezują, plotkują. Nie raz widziałam jak w ciągu dnia przyłaziła z dokumentami - pewno niby na wywiad środowiskowy. W tym czasie plotkowały sobie urzędniczka jakieś coś tam w kuchni lepiła. Polska pracownica roku! Za państwowe pieniądze! Pomoc biednym, że fiu fiu... te ich kawusie plotusie i pomówienia sa w prost niezbędne potrzebującym.

Napisałabym więcej, ale napiszę w skrócie: nienawidzę tego miasta, tej dzielnicy, tych ludzi nadętych, zakłamanych z "miłosiernymi ryjami" bo nic dobrego nie robią tylko sie uważają za nie wiadomo co i kogo! W prost jestem chora jak mam chodzić tymi ulicami, spotykać tych "wspaniałych" "ludzi". Taaaak! Jestem nie godna. Być może! Wiecie co? Jakoś nad tym nie boleję! Chyba, że w momencie gdy mnie otaczają. Żałuję że należymy do tego samego gatunku ludzkiego. Doświadczenie życiowe nauczyło mnie: jeśli kogoś chwalą, zachwycają sie nim że taki dobry wspaniały - to pewno kawał .... jest.
Jeśli jest jakaś instytucja pomocowa, to pewnie to jest przekręt! Nie chodzi mi tu tyle o prywatne fundacje. Pamiętacie pisałam o portalu emp@tia. Tak, jest to przykład polskiej empatii i życzliwości, oraz miłosierdzia w czystym wydaniu. Nie żeby mnie to dziwiło. Ale napawać wstrętem i wkurzać chyba nie przestanie nigdy! Nienawidzę obłudy, zakłamania oraz wybielania się kosztem innych - często nie winnych tych którzy bronić się nie mogą. 

Wiem gdybym chciała zrobić listę tego co bym chciała zmienić tu gdzie żyję to by się pewnie nazbierało ale lista blednie w zestawieniu z moją rodzinką idealizując i wybielając niemalże wszystko i każdego!

Może i długo ale dobrze oczyścić się raz na jakiś czas. Lepiej by gdzieś wylazło, upuścić niż zatruwać się trzymając.
Jak ktoś przeczytał do końca to podziwiam i dziękuję tym bardziej:)