Zgadzam się! Kto jeszcze?

Panterka na swoim blogu http://swiattodzungla.blogspot.com/ poruszyła ciekawy temat, mianowicie prokreacji osób niepełnosprawnych. Temat nie wątpliwie trudny, i kontrowersyjny.

Miałam kiedyś chłopaka który ukrywał przede mną swoją chorobę. Gdy okazało się że bierze leki i jest na rencie poczułam się oszukana. To wysoce nie uczciwe z jego strony, a argument: „nie chciałem cię stracić” nie dojrzały.

Dziś ma żonę i dziecko. Co mnie oburza? Fakt że mógł przekazać potomstwu problemy zdrowotne okaleczając nowe życie już na starcie. Choroba oraz dziedzictwo domu rodzinnego (DDA, DDD) to zbyt duży bagaż już na starcie…

Zaciekawiona zdaniem innych zadzwoniłam do koleżanki która popiera takie zabiegi w przypadku osób które nie powinny mieć dzieci. Nie chodzi mi o osoby których choroba nie jest przeszkodą w opiece i wychowaniu potomstwa. Ale o osoby które mogą przekazać swój defekt, lub co gorsza nie są w stanie zatroszczyć się o siebie a co dopiero opiekować się całkowicie zależną istotą… z resztą nie bez powodu jest instytucja całkowitego lub częściowego ubezwłasnowolnienia.

Zagadnęłam i Panią w rybnym, odpowiedź była krzykiem: że nie nam decydować o tym… co bym ja zrobiła gdyby mnie chcieli wykastrować, czy ja zaniechałabym posiadania potomstwa krzycząc oczywiście nie dopuściła do głosu. Chcąc potwierdzić jej zdanie zapytałam:

- aha, rozumiem Pani zdaniem osoby z zespołem downa powinny mieć możliwość posiadania dzieci?

- ależ oczywiście! Zdrowi ludzie mają chore dzieci. Medycyna obecnie stoi na takim poziomie, wszystko można leczyć.
Wspomniała też o przestępcach seksualnych. Odpowiedziałam że kastracja nie wykluczy takich zachowań. Powiedziała że w takim razie należy i przyrodzenie obciąć.
Pomyślałam że kobieta po za krzykiem nie ma chyba żadnej wiedzy... bo ktoś komu się obetnie narzędzie to nie wyeliminuje potrzeby, a tym samym problem pozostaje. Obawiałabym się że się pogorszy bo jaka gwarancja, że delikwent nie dopuszczał by się jeszcze gorszych rzeczy?

Wychodząc byłam ciut podenerwowana, ale jednocześnie Pani w rybnym zaprezentowała jakiś pogląd, co gorsza pewnie nie małej grupy ludzi.

Mój TŻ skomentował to w ciekawy sposób, powiedział że jak ma być w Polsce lepiej skoro ludzie prezentują takie podejście: nie nam się interesować, zajmij się sobą, po co mieć swoje zdanie…

Ja uważam że zdanie ma prawo mieć każdy. Popieram wolność ograniczoną dobrem i wolnością drugiego człowieka, który żyjąc ma prawo na równi cieszyć się zdrowiem i szczęściem. Obowiązkiem moralnym rodzica jest w każdym możliwym aspekcie dbać o potomstwo, zabezpieczając mu jak najszczęśliwsze życie. Ludzkość poszła bardzo do przodu w wielu aspektach, świadomość społeczna jest nie porównywalnie większa niż kiedyś. Dziś mamy niemalże nie ograniczony dostęp do wiedzy z każdej dziedziny. Wszystkie te czynniki minimalizują to co kiedyś tłumaczono religią.