Właści­we jest ludzkiej na­turze niena­widzić te­go, ko­go się skrzywdziło. - Tacyt

Jeszcze w autobusie czułam jak mi niedobrze, myślałam, że się porzygam…. Nie było we mnie woli ucieczki gdyż wiedziałam, że muszę się z tym zmierzyć, choćby to było nie wiem jak przykre czy ciężkie…

Mama czekała na mnie w kraciastym płaszczu i czarnym kapeluszu. Tak eleganckiej jej jeszcze nie widziałam. Powiedziała mi, że tata napisał testament, w którym wszystko co ma zapisuje Honoracie i Natalii. Ja nie dostanę złamanego grosza. Generalnie wszyscy mają do mnie mnóstwo pretensji o rzeczy na które naprawdę wpływu nie miałam. Na przykład o to, że przez pewien czas dostawałam po kilkaset złotych. Teraz dostają moje siostry kwotę zbliżoną ale zawiść że ja dostawałam pozostała. Ja im nie zazdroszczę, że dostają rentę po tacie. Tylko trochę mi przykro, że tata mnie pominął. Ale nie czuję jakiś pretensji, nienawiści czy poczucia niesprawiedliwości, że nie dostaję tych pieniędzy które dostają moje siostry. One mają wsparcie mamy, którego ja nigdy nie miałam.  Ja z tych pieniędzy musiałam pokrywać swoje potrzeby (jedzenie, bilety, ubrania…) na mamę liczyć nie mogłam. Ona kazała mi się wyprowadzać, utrudniała mi życie i niszczyła psychicznie. Nie zapomnę gdy wracałam z rozmowy kwalifikacyjnej pytała się o efekt gdy się nie udało mówiła, że jestem do niczego i tym podobne. Jak jej powiedziałam, że wynik był pozytywny słyszałam, ze szybko się na mnie poznają, że zaraz mnie zwolnią itd.

Mimo, że nie mam kontaktu ani z mamą ani z siostrami wszyscy skrzętnie latami pielęgnują każdą zadrę, czy urazę. Za złe mają mi nawet pazerność pewnych zakonnic. Którym nigdy mało pieniędzy. Nie byłam wtajemniczana w szczegóły, jednak to do nich powinni mieć pretensje, nie do mnie.  Prosiłam mamę na wypadek gdybym nie miała się gdzie podziać  czy przyjęła by mnie. Usłyszałam, że przeszkadzają jej moje rzeczy u niej w domu.

Naprawdę byłam spóźniona na grupę, chciałam zakończyć rozmowę. Mówiłam mamie, że jadę na grupę, że śpieszę się a że będę spóźniona więc nie będę mogła długo rozmawiać. Mama miała pretensje, że nie chcę z nią dłużej rozmawiać. Ale to nie tak… powiedziała, że skoro dostałam pieniądze (trzydzieści złotych na bilety bym dojechała do notariusza) to już chce uciekać. Ale to nie tak, po za tym ja naprawdę nie chcę się kłócić. Za to mama chętnie polemizowałaby na każdy temat… mimo, że mama obiecała, że wiadomości nie będą przykre jest mi niedobrze tylko trochę mniej, ale mimo, że normalnie była bym głodna i chciałoby mi się pić ja jednak czuję wewnętrzną blokadę i dalej mi niedobrze.
Dziwne, mi się wydało, gdyż mama wyraziła obawę, że ja ją nagrywam. Powiedziała, że jeśli tak to robię wielkie świństwo.  Zależy jej na tym bym poszła do notariusza i podpisała, że się zgadzam z testamentem. Powiedziała, że jak się nie zgodzę to będą problemy... Podobno notariusz powiedział, że wolę rodziców trzeba szanować. Hehhhh....

A na grupie… sporo nowych osób, właściwie mało kogo kojarzyłam, taka rotacja. Prosiłam Krysię by mnie wysłuchała to nie miała dla mnei zbyt wiele czasu, Renata z obrzydzeniem stwierdziła, że nie ma takich problemów i żebym się zwróciła do kogoś innego. Przykre… może dla tego, że długo mnie nie było…?

Dobrze, że mam Tomka. Zadzwoniłam do niego trochę się wygadałam. Zawsze coś tam z emocji zeszło… uffff… To takie uczcie jakby napełniony do granic balon miał zaraz eksplodować nie wiem wówczas co ze sobą zrobić muszę się wygadać…