Filiżanka przed obliczem Temidy

Si in ius vocato, ito! – jeżeli zostałeś wezwany przed sąd, idź. Dlatego poszłam. Zestresowana, nie spałam dobrze: obudziłam się uczucie zimna, niepokój. Co? Kto? Jak? Po co? Co ja mam z tym wspólnego. Nie ulega wątpliwości że sąd to nic miłego. Cóż jadę.

Przed salą rozpraw siedzą jacyś ludzie których pierwszy raz na oczy  widzę. Zastanawiam się: co ja tu robię i co mam z tym wspólnego? Pustka w głowie. Żadnego nawet najmniejszego zaczepu. Nic.

Pytam się gościa siedzącego koło mnie na korytarzu – jakoś wyczułam dobrze mu z oczu patrzy, więc pytam. On mówi. Sprawa głośna nie tylko lokalna ale i ogólnopolska prasa rozpisywała się na ten temat. Sprawa ciągnie się długo, to kolejna rozprawa. Ta na którą mnie wezwano ciągnęła się od rana… Ja dalej nie rozumiem co ja mam z tym wspólnego. Z każdym opowiedzianym mi szczegółem… nawet pokazał mi oskarżonego – patrzę i… nic nie kojarzę.

Ławka i siedzę zagaduję z nudów człowieka który opowiada mi o swoim życiu. Swego czasu człowiek zamożny, przedsiębiorca. Wraz z żoną dorabiali się całe życie. Wtem pojawił się „oskarżony” i efektem jest zrujnowane życie. Finansowe sprawy pociągają i inne – to jak domino. Niepowodzenie finansowe, choroba nieuleczalna straszna i ciężka żony psujące się małżeństwo. Typowe następstwa. Jeden człowiek.

- i widzi Pani i ten człowiek chodzi na wolności – mówi mój rozmówca          

- za kradzież żywności, batonika zamykają do kryminału. Nic z tego już nie rozumiem – pomyślałam.

Oskarżony dobrze ubrany z wysoką szczupłą i baaardzo atrakcyjną Panią u boku. Ostatnich gryzą psy a ten pan jak na polskie realia widać zaradny, głodu nie cierpi to mu i więzienie nie grozi. Nazwisko w prasie chronione, wizerunek także. Gdy pierwszy raz u Panterki na blogu zetknęłam się z tematem nie wiedziałam jakiż on ważny. Ale to temat na osobny wpis.

Na sali rozpraw: na tę rozprawę ludzie z zagranicy poprzylatywali mówię że jestem osobą obcą że pierwszy raz człowieka na oczy widzę, ale sędziego to nie wiele interesowało szybko i sprawnie wyprosił nas na korytarz.

Mija czas wchodzą, wychodzą kolejni świadkowie… sprawy w sąsiednich salach się kończą, zmieniają się sąsiadujący ze mną ludzie na ławeczkach, wygląda na to że tylko ja zostałam czekając na swoją kolej. Wpatruję się w drzwi jak ciele w malowane wrota – nic. W końcu mnie wezwali. Stoję przy barierce, sędzia zadaje pytania odpowiadam zgodnie z prawdą. Sędzia patrzy na mnie dziwnym wzrokiem a ja się boję. Zwyczajnie. Wyczułam że sędzia normalny nie taki z jakimi miałam do czynienia, więc pytam czy mogę cos powiedzieć. Uzyskuję pozwolenie więc mówię:

Uważam że moja obecność tutaj jest pomyłką gdyż jak policjant który do mnie dzwonił podał mi adres pod którym nigdy nie mieszkałam!

- no to Panią zweryfikujemy, szpera w aktach i podaje mi numer pesel – mówię że to nie jestem ja! Pokazuje dowód; sędzia każe zapisać: świadek okazuje dowód. I co? Pomyłka.

Małą satysfakcje poczułam jak mnie sędzia przeprosił. Ale to nie ułagodziło mojej niebotycznej wściekłości.