Pan Marek.

Dostałam się na kurs finansowany z UE. Bardzo jestem zadowolona! Fajna grupa, ciekawe zajęcia, prowadząca przesympatyczna; co ważne posiadająca dar przekazywania wiedzy w taki sposób że wszystko wydaje się tak oczywiste jakbyśmy i tym wcześniej widzieli. No na upartego jest kilka niedociągnięć na przykład przyprawiająca o klaustrofobię sala, ale całokształt oceniam bardzo pozytywnie. Jak na razie.

Ale w beczce miodu znalazła się łyżka dziegciu. Jest nim Pan Marek; już sam jego wygląd wskazuje że to osobliwa istota. Człowiek około sześćdziesiątki, chudy, łysawy, siwy, z długą brodą, ubrania sprane. Wchodzi spóźniony. Zawsze. Wejściu towarzyszy zamieszanie, sala mała ciężko wejść niezauważonym. Obserwując spóźnienia Pana Mareczka pokusić się mogę o teorię śmiałą, mianowicie zauważyłam że jego przybycie poprzedza przerwę kawową. Darmowa kawa, herbata i herbatniki to coś co przyciąga ewidentnie naszego bohatera.

Po przerwie oczywiście warto narobić zamieszania co by pamiętali że się Pan Marek pojawił, a jakże! Najprościej łamać jak najwięcej zasad by zirytować. Spóźnialstwo było, że na poczęstunek przyszedł to chyba każdy się zorientował. Jak tylko zasiadł już pyta, (koniecznie przerywając zajęcia, żadne tam na przerwie: od razu na głos czy może zwolnić się wcześniej.).

Po przerwie Pan Marek znajduje sobie powód do niezadowolenia czyli usiłowanie zmiany profilu kursu. Zachowanie zapożyczone z gimbazy? Podczas zajęć wyciąga telefon, dzwoni i załatwia. Pyta uczestników o zdanie, przeprowadza glosowanie kto za a kto przeciw; wywiązuje się pyskówka, śmiejący się ludzie zaczynają być poirytowani, bo już za dużo tego. Ale Pan Marek broni się dzielnie. Wychodzi przed czasem.

      Grupa samopomocowa skupia osoby z danym problemem. Ludzie dzielą się radościami, smutkami, doświadczeniem, wsparciem. Fajna sprawa czuć się zrozumianym, nawet nie koniecznie dzieląc się, wszak słuchać innych można a do udzielania się nikt nie zmusza. By było milej ze środków z kapelusza skarbnik kupuje kawę, herbatę, cukier, i jakieś smakołyki. Czasem są owoce, herbatniki, wafelki… co tam akurat kupi i wyłoży to jest.

Do kapelusza pieniądze wrzucają członkowie grupy „co łaska” kto wrzuca kto nie – nikt nie wnika.

Ale i ta grupa ma swego Pana Mareczka. Jak co tydzień kończy się spotkanie, zostało ze dwadzieścia minut. Zwykle ktoś czyta na głos książkę. Otwierają się drzwi: wchodzi krępy mężczyzna w okularach z pokaźnym brzuchem, odziany zawsze w biały golf; i dżinsy, pod pachą trzyma kurtkę, zwala kwiatek słychać burczenie pod nosem sprząta co rozwalił, robi sobie coś do picia i siada, wcinając co na stole. Sytuacja powtarzała przez pewien okres czasu. Fakt to nie nam oceniać kto po co przyszedł nawet patrząc po tak oczywistym zachowaniu.

Jednak „problem” rozwiązał się sam. Otóż pewnego dnia nie było skarbnika „stary” zrezygnował z funkcji a nowego jeszcze nie wyłoniono. Tym oto sposobem poczęstunku nie było gdyż nie miał kto zakupu poczynić i na stół położyć, więc niczego więcej kwiatkowy spóźnialski niż kawa lub herbata uświadczyć nie uświadczył. Rozczarowany być musiał bo to było ostatnie spotkanie na którym Pan się pojawił, tak więc skarbnikowa rotacja uwolniła grupę, i kwiatka od tego Pana, bardzo anonimowego gdyż dzięki spóźnieniom nie było możliwości poznania jego imienia. Mimo to zapamięta go każdy…