Jeszcze jedna rzecz...

Dobrze, że wczoraj ze mną w szpitalu była moja „żona” czyli Robercik. Jakoś świadomość, że człowiek nie jest sam, i ma się kogoś kto pomoże ponieść torebkę, pomóc podciągnąć spodnie, wiem to trochę upokarzające... Bałam się chamstwa lekarzy czy personelu ale na szczęście nie miałam przykrych sytuacji.

Ze szpitala zadzwoniłam do mamy – mimo wszystko wypada poinformować.

 „Przepraszamy wybrany numer nie istnieje, prosimy sprawdzić go i spróbować ponownie” – poinformował automat. Dzwoniłam kilka razy ten sam komunikat.

Dzwoniłam dziś rano – ciągle to samo numer nie istnieje. Jak to nie istnieje? Może coś na łączach coś w sieci, no ale wczoraj i dziś?

Dzwonię do siostry mojej mamy i okazało się że mama zmieniła numer telefonu. Sytuacja tym bardziej przykra gdy dzwoni się ze szpitala… nie chcę gdybać… zwyczajnie mi przykro.  W obecnej sytuacji nie wiem czy się z rodzicielką kontaktować.

Brat żony dzwonił wczoraj pytał się jak badania i w ogóle, koleżanka Eliza sporo pisała przejmuje się. Mama Robercika nawet się interesuje…

Od dawna wiem, że mama powymieniała zamki. Jakiś czas temu dzwonili do mnie z policji... pytali o miejsce mojego zamieszkania sugerowali inny adres w mieście rodzinnym sprostowałam że nigdy nie mieszkałam pod tym adresem w końcu poprawił się informując że toczy się postępowanie podał sygnaturę akt i że mam być świadkiem.

Dzwonię do sądu (w jeszcze innym mieście) by zasięgnąć języka - o co chodzi. Kobieta informuje mnie że sprawa dotyczy (tu imie i nazwisko to teraz nie kojarzę osoby...) i dziwi się po co mi akta tej sprawy. A może chodzi o coś zupełnie innego...